David Nicholls "Jeden dzień"

Kliknij na napis, by posłuchać muzyki z filmu:


O książce dowiedziałam się wtedy, gdy obejrzałam trailer nowego filmu z jedną z moich ulubionych aktorek - Anne Hathaway. A że nie miałam wtedy pieniędzy na dość drogą powieść (i 50 innych nieprzeczytanych czekało na półce), to postanowiłam najpierw zawitać do kina, a dopiero później przeczytać książkę. I przepadłam, naprawdę. Rzadko zdarza się doświadczyć tak pięknego dramatu z arcyciekawym wątkiem romantycznym. Aż dziw, że napisał go mężczyzna (zaleciało feminizmem)...

Poznajcie Emmę i Dextera. Ona chce zmienić świat, walczyć w imieniu słabych, on chce ten świat zawojować, zarobić kupę pieniędzy. Ona jest delikatna, nieśmiała i ma wiele kompleksów, on jest przemądrzały, przebojowy i żyje przeświadczeniem, że "Wszystko ułoży się samo" i "Mnie się wszystko należy". Pozornie niemożliwym jest, by tych dwoje ludzi kiedykolwiek nadawało na tych samych falach i by w ogóle chciało ze sobą przebywać w jednym pokoju. Jednak nadchodzi 15 lipca 1988 roku, dzień w którym oboje otrzymują swoje dyplomy ze studiów, i Dex ląduje w łóżku Emmy. Nie, to nie to co myślicie - on po prostu w nim leży (chociaż oboje od czasu do czasu przejawiają chęć "na coś więcej", ale nic z tego nie wychodzi) i rozmawia z dziewczyną o przyszłości. I tak oto zawiązuje się między nimi piękna, ale trudna przyjaźń. Czytelnik śledzi ich losy przez kolejne dwadzieścia lat, "zaglądając do nich" jednak tylko w jeden dzień danego roku - 15 lipca. Czy przyjaźń Emmy i Dexa przetrwa próbę czasu? Czy pozostaną oni tacy sami? A może jednak wraz z upływem lat zmienią się ich poglądy, uczucia, wartości?

Obietnica, którą składa Jonathan Coe na okładce książki nie jest wyssana z palca. Po dotarciu do ostatniej strony miałam wrażenie, że znam Dexa i Em od zawsze i są oni moimi najlepszymi przyjaciółmi. Wiele razy podczas czytania miałam ochotę wykrzyczeć im w twarz (szczególnie Dexowi), że źle robią, że się marnują, że to nie powinno być tak! Kolejne strony chłonęłam z wypiekami na twarzy, mimo tego, że wiedziałam, jak cała historia się zakończy. Język, jakim napisana jest powieść jest naprawdę wspaniały - przystępny dla każdego, plastyczny. Dialogi czasem wbijają w fotel - poprowadzone z humorem i inteligencją, na poziomie.

Davida Nichollsa mogę wychwalać na wszelkie sposoby: Kompozycja powieści jest fantastyczna, burząca przyjęty schemat. Opisy miejsc, w których znajdują się bohaterowie, są tak barwne, tak wspaniałe, że wyobraźnia pracuje na najwyższych obrotach.

Kreacja bohaterów także jest niesamowita. Trudno o mniej dobraną parę przyjaciół, a zarazem, po kilku stronach, czytelnik jest PRZEKONANY, że tych dwoje nie może żyć oddzielnie. Co więcej, bohaterowie wręcz wychodzą z kartek powieści - są tak autentyczni, tak ludzcy. Emma i Dex wielokrotnie zmieniają swoje przekonania i dążenia, miewają wzloty i upadki - mówi się, że tylko krowa nie zmienia poglądów i jest w tym ziarno prawdy. Para wraz z upływem lat ewoluuje, aż miło popatrzeć.

Fabułę, podobnie jak bohaterów, pisze samo życie, które nie jest ani czarne ani białe. Tutaj odwołam się do kolejnego mądrego powiedzenia - "Pewni możemy być tylko tego, że umrzemy". Śledzenie historii dwojga ludzi przez 20 lat ich życia było fantastycznym doświadczeniem. Czasem łapiemy się na myśli, że mamy stuprocentową pewność tego, że za kilka lat będziemy robić właśnie tę jedną, wymarzoną przez nas rzecz. Że na pewno będziemy posiadać własne mieszkanie, partnera... Tymczasem nie mamy zielonego pojęcia, co przygotowało dla nas jutro. Może się okazać, że będzie nam lepiej, niż przypuszczaliśmy. Ale może też być gorzej...

Życie jest zaskakujące, a my zachowujemy się czasem, jakbyśmy mieli klapki na oczach i zupełnie o tym zapominali. Nie doceniamy tego, co mamy pod ręką. Gonimy za czymś ulotnym lub kompletnie abstrakcyjnym, zamiast skupić się na czymś, co możemy osiągnąć przy mniejszej ilości wysiłku, co od zawsze czeka na nasze odkrycie i zainteresowanie. Często okazuje się, że gdy w końcu przejrzymy na oczy, jest już za późno...

"Jeden dzień" jest historią, która mogła się przydarzyć każdemu. Myślę, że większość z nas marzy o tak pięknej przyjaźni. W dzisiejszych czasach często tylko taki cud - jak spontaniczna schadzka Dexa i Emmy w jej pokoju - może doprowadzić do zawiązania tak cudownej nici zrozumienia i akceptacji, jaką mieli dla siebie bohaterowie książki. Coraz częściej, przez ciągły pęd za nieznanym, wszechobecny Internet lub po prostu zwykłą nieśmiałość zapominamy o komunikacji interpersonalnej. Czasem warto zrobić ten pierwszy krok. A nuż poznacie osobę, której od zawsze szukaliście i która odmieni Wasze życie?

Nie byłabym sobą, gdybym nie poleciła Wam filmu na podstawie książki (scenariusz pisał jej autor!). Posiada PIĘKNĄ scenografię, kostiumy, muzykę oraz kilka scen, których nie ma w powieści (!). Wisienką na torcie są Anne Hathaway i Jim Sturgess - oboje popisują się fantastyczną grą aktorską. "Jeden dzień" trzeba po prostu "przeżyć" w całości.

Piątka z ogromnym plusem!



__________________
zdjęcia zaczerpnięte z Google Graphics

Recenzja bierze udział w konkursie dla blogerów:
Czytanie: 802% normy