O książkoholiźmie słów kilka, czyli dlaczego czasem dobrze jest zrezygnować z ciągłego siedzenia z nosem w książce.

Nie ukrywam, że ostatni rok był dla mnie ciężki. Kompletnie nie radziłam sobie z organizacją czasu i z tym, czego chcę od życia. Wolne chwile spędzałam siedząc przy komputerze albo pisząc artykuły naukowe. Jedyna rzecz, z której jestem dumna, to czynne działanie w kole naukowym Politechniki Łódzkiej SKN Ecoresearch, którego jestem współtwórcą i przewodniczącą. Dzięki niemu napisałam dwa poważne artykuły naukowe, odbyłam płatny staż w międzynarodowej korporacji i poczułam, że studiuję na najlepszym kierunku na świecie.

Tylko... gdzieś po drodze przestałam czytać.


Zdarzały się owszem raz na jakiś czas, z doskoku dwie, czy trzy lektury. Zazwyczaj czytane w pośpiechu, między autobusem a tramwajem, pociągiem a domem. Książkami zabijałam czas podróży i wyrzuty sumienia, że powinnam się więcej uczyć na studia do poprawek (bo artykuły i praktyki zbiegły mi się z sesją czerwcowo-lipcową, niestety) ;) Czytanie przestało sprawiać mi przyjemność. Jedna przeczytana książka w ciągu 2-3 miesięcy była dla mnie niekłamanym sukcesem. Nie tęskniłam do zapachu książek, zarwanych nocy i ciągłego czytania z wypiekami na twarzy. Przerzuciłam się na filmy i seriale (głównie seriale), które mogłam połykać szybko między pracą lub nauką na studia. Wiedziałam, że książki też można czytać w ekspresowym tempie, ale czułam moralny obowiązek zrecenzowania każdej z nich, na co TEORETYCZNIE nie miałam czasu, więc rezygnowałam z lektury. No i z bloga, czego nie da się ukryć, a o czym już pisałam :)

I wiecie co? Nie żałuję. Potrzebowałam totalnego resetu od bloga, książek i życia ogólnie, żeby sobie pewne rzeczy uświadomić, a za niektórymi zatęsknić. W minionym tygodniu po raz pierwszy od dawna ŚWIADOMIE sięgnęłam po książkę. Nie w autobusie, czy tramwaju. Bez wyrzutów sumienia, że powinnam była się uczyć/sprzątać/wyjść coś załatwić, bo pierwszy raz od dawna przestałam biec przez życie na łeb, na szyję i korzystając z chwili dla siebie zaczęłam organizować swój czas.

Otwierając książkę myślałam tylko o tym, że oto jest przede mną uroczy, chłodny wieczór z lekturą w wysprzątanym pokoju, z kubkiem herbaty w ręku. A ja mam kilka godzin całkowitego spokoju. Wszystko nagle wróciło: zarywanie nocy, wypieki na twarzy, odgniecenia od różnych pozycji przy czytaniu, wąchanie papieru, gładzenie okładki. Prawdziwa uczta zmysłów. Przypomniałam sobie, dlaczego tak kocham czytać i jaką radość mi to sprawia. Przestałam tęsknić za komputerem, a kolejne odcinki seriali już nie ciągnęły jak kiedyś.

Nazywam się Justyna i jestem książkoholikiem. Czasem chodzę na odwyk. Ale tylko po to, by po tej przerwie jeszcze bardziej pokochać czytanie :)