Coke Live Music Festival 2011 relacja.

Po wielu trudach i zmuszeniu samej siebie postanowiłam napisać co nieco. Pewnie każdy z Was wie, co to takiego syndrom zdartej płyty? Nie? Ja mam to po każdym koncercie. Tylu znajomych chce wiedzieć jak się bawiłam, że po piątej opowieści, która zasadniczo nie różni się niczym od poprzednich, mam dość. Ale bądźmy szczerzy - wina leży całkowicie po mojej stronie. Gdybym po powrocie od razu zabrała się do pisania recenzji, mogłabym wysłać jej link do znajomych, a ich zarzucić resztką nieumieszczonych tutaj ciekawostek. Nie przetrzymuję Was już dłużej i zabieram się do recenzji.

DOJAZD

Muszę przyznać, że to Opener nieodwołalnie króluje na liście "najbardziej zorganizowanych festiwali w Polsce". Coke pod tym względem jest trochę gorszy. Mimo całkiem sporej mapy postawionej na Dworcu Głównym w Krakowie i informacji na głównym placu, miałam problem z dojściem do strefy darmowych autobusów. W dobre miejsce dotarłam razem z chłopakiem jedynie dlatego, że na Coke byłam już rok temu. Czego mi brakowało? Tabliczek. Zwykłych tabliczek, które wskazywałyby drogę. Natomiast jeśli chodzi o darmowe autobusy jako takie - nie mogę się przyczepić. Zarówno przed festiwalem jak i po były podstawiane w bardzo krótkich odstępach czasu, były czyste i wcale nie tak bardzo zatłoczone.

ORGANIZACJA 

Pierwszego dnia, na terenie festiwalu byłam już około godziny 15, mimo że bramy otwierano dopiero godzinę później. Spodziewałam się dużej kolejki do opaskowania, której chciałam za wszelką cenę uniknąć. Niepotrzebnie się tego obawiałam. Zaopaskowano mnie natychmiast, bez żadnych opóźnień. Co również wyszło na plus organizatorom? Toi Toie podstawione przy wejściu na teren festiwalu, przed bramkami z ochroną. No cóż, jestem sławna z posiadania dwukielichowej nerki, więc to miło, że ktoś pomyślał o takich osobach jak ja :) Szkoda tylko, że pseudoumywalki przestały działać już o godzinie 17 i nikt nie raczył tego naprawić.

Na festiwalu przekonałam się również, że konia można doprowadzić do wodopoju, ale napić musi się sam. Nie wiem, czy coś zmieniło się w podstawówce od czasu, gdy ja do niej chodziłam, ale umiejętność czytania za zrozumieniem była jedną z podstaw programu. Widać nie wszyscy przykładali się do tego równie rzetelnie jak ja - i tak, czekając na wejście na teren festiwalowy, przyglądałam się zatrzęsieniu uśmiechniętych hipserskich dziewczynek, które stały w kolejce z BILETAMI W RĘKU. Transparenty wywieszone na stoiskach, gdzie wymieniało się owe papierki na opaski były osiągalne nawet dla średnio inteligentnych osobników z daleko posuniętą krótkowzrocznością (albo dla mnie, gdyby tego dnia postanowiła mnie odwiedzić babcia skleroza i zapomniałabym włożyć okularów na nos). Za którymś razem już nie wytrzymałam i podeszłam do takiej grupki, uśmiechając się sztucznie i wytłumaczyłam bardzo, bardzo powoli, że jeśli chcą wejść na teren krainy muzyką i alkoholem płynącej w ciągu następnej godziny, a nie czekać w kolejce na marne, powinny się cofnąć do stoisk przy wejściu. Satysfakcja z wyrazu ich twarzy została osiągnięta.

Wróćmy jednak do organizacji. Następny przystanek? Gastronomia.

W tej kwestii nie zmieniło się prawie nic. Nie dojrzałam nigdzie stoiska dla wegetarian, miejmy nadzieję, że się pojawiło. Dla zwykłych zjadaczy chleba oferty stoisk były dość różnorodne. Nie chciałam kiełbasy, kapusty, smażonych pierogów ociekających tłuszczem? Nie ma problemu, dostałam kanapkę z indykiem i warzywami. Pierwszy raz w tym roku miałam przyjemność wypicia herbaty - naprawdę mnie uratowała od zimna, ale o tym później. Podsumowując - ani razu nie żałowałam, że nie zjadłam obiadu wcześniej na mieście.

Gratisy, strefa orange i inne przyjemności dla duszy i ciała.

W tym roku, podobnie jak w poprzednim, na Coke można było otrzymać darmowe próbki prezerwatyw. Myślę, że na tego typu festiwalach to przedni pomysł - sądząc po ich zużyciu, które można było zaobserwować podczas wycieczki do toalet. Poza tym, przyznam szczerze, ja bardzo lubię słuchać koncertu i patrzeć w niebo, które jest zapełnione latającymi 'sterowcami' z lateksu. Dość ciekawy widok, taka 'guilty pleasure'. Do strefy orange nie odważyłam się wejść. Chciałam głównie skorzystać z usług fryzjera, ale jakoś kolejki i panie w seksownych, obcisłych uniformach pielęgniarek mnie zniechęciły. Usiadłam za to na leżaku na piasku, od którego biło przyjemne ciepło i bardzo sobie chwalę takie rozwiązanie.

Tegoroczny Coke Live Music Festival odbywał się pod znakiem segregacji odpadów. Cały teren był wolny od pustych kubków po napojach, gdyż za 20,30,40,50 sztuk można było otrzymać torbę, koszulkę, czy czapeczkę. Amatorów nie brakowało. Ja sama ze znajomymi, których przypadkowo spotkałam, zdecydowałam się narysować obrazek, który kojarzyłby się z byciem eko i koncertami. Dostałam dwa magnesy, które wiszą dumnie na mojej lodówce.

JĘKI WŁASNE NA TEMAT STANU ZDROWIA  

...bo jak może być inaczej? Tym razem jednak nie obcierały mnie buty, a dokuczała pogoda. Pierwszego dnia, kilka minut po 16, zaczęło padać. Nie trwało to dłużej niż półtorej godziny, a później się rozjaśniło, ale to krótkie ochłodzenie wystarczyło, żebym szczękała zębami z zimna. Jak już wspominałam, to herbata (no dobrze, chłopak też) mnie uratowała od zamarznięcia na ławce.

Przejdźmy jednak do nadzienia w tym pączku, czyli do...

KONCERTU I PUBLICZNOŚCI 

Nie ukrywam, że w tym roku przyjechałam na Coke głównie ze względu na atmosferę. Nie przeszkodziło mi to jednak w wytypowaniu gwiazd, na które czekałam najbardziej. I tak, pierwszego dnia nie mogłam się doczekać You Me At Six, których zaczęłam słuchać ze zdwojonym zaangażowaniem kilka dni przed festiwalem. Drugi dzień miał mi natomiast upłynąć pod znakiem Kanye Westa. Czy było warto wydać 200 zł na karnet?

Punktualnie o 17:30 na scenę wyskoczyli You Me At Six. Tak, jak się spodziewałam - frekwencja na tym koncercie była bardzo niska. Niewielu Polaków kiedykolwiek słyszało o takim zespole. W dodatku pop punk nie jest teraz na topie, wygryziony razem z korzeniami przez wszechobecne indie. Nie przeszkodziło mi to jednak w szampańskiej zabawie. Zaczęli od The Consequence, pierwszego numeru z płyty Hold Me Down. "First kick" udał im się wyśmienicie, rozruszali publiczność. Nie chcieli popsuć tego kolejnym numerem, więc jako drugie zagrali nie mniej skoczne If I Were In Your Shoes. Josh (wokalista) zarządził konkurs, który polegał na szaleństwie podczas piosenki. Część tłumu, która będzie bawiła się lepiej - wygrywa. I to wyszło zespołowi na dobre - publika zaczęła się wyraźnie rozluźniać i bawić, zachęcona nutką rywalizacji. Przyszedł czas na Save it For the Bedroom. Obawiałam się tego kawałka z jednego powodu - w pewnym momencie wokalista i cały zespół śpiewają "Too far, save it for the bedroom" dobre kilka razy. A z racji tego, na pewno zechce, by tłum mu towarzyszył. Czy to zrobi, czy tylko będzie stał? Nie zawiodłam się na Cokeowiczach. Po dwóch powtórkach tego zdania już wiedzieli, co mają śpiewać i robili to z przyjemnością. Safer to Hate Her jest bardzo przyjemną piosenką, jeśli dobrze się ją zaśpiewa. Josh  powinien zmienić jej kolejność na setliście, gdyż w tym momencie nie miał dobrze rozgrzanego głosu. Podczas refrenu brzmiał... Inaczej. Powiedzmy, że szło mu źle. Ku mojemu zdziwieniu, osobom wkoło mnie było wszystko jedno. Naprawdę im się podobało! I nic dziwnego - przed Liquid Confidence, Josh znów poprosił prawą i lewą stronę tłumu o konkurowanie. Tym razem chodziło o jak najgłośniejsze zaśpiewanie "lose" w refrenie ("You've got nothing to.. LOOOSE!").

Potem przyszedł czas na Kiss And Tell, Trophy Eyes i Loverboy. Na którymś z tych kawałków Josh zainicjował pogo. O dziwo (a raczej ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu) ludzie dali się w nie wciągnąć i wyszło perfekcyjnie. Podobało mi się to, z jaką łatwością nieznany zespół z Wielkiej Brytanii potrafił zaskarbić sobie sympatię tłumu. Pod koniec czekały nas dwie ogromne bomby. Największe hity - piosenki, które (muszę to przyznać z ciężkim sercem) mnie najbardziej się podobają. I tak na pierwszy ogień poszło Stay With Me. Te trzy słowa mieliśmy śpiewać w refrenie. I nikogo nie zniechęciła tonacja, w jakiej mieliśmy to zrobić. Ot, było trochę wycia. Ale czy to ważne? Youme@six (pisownia poprawna i zamierzona) zakończyli swój występ energicznym Underdog, po którym paliło mnie w gardle i płucach. To był zdecydowanie najbardziej energiczny koncert w historii tegorocznego Coke'a. Ten zespół jako jedyny naprawdę rozruszał publikę, miał z nią niestygnący kontakt, potrafił wkraść się w łaski ludzi, którzy byli do nich naprawdę sceptycznie nastawieni. Porównując You Me At Six do innych zespołów powiem jedno - inne mają problem z zabawą. I o ile pop punk jest gatunkiem skazanym na potępienie zarówno za muzykę, technikę grania, jak i teksty, to przynajmniej na tym koncercie nie zasypiałam, czego nie mogę powiedzieć o...

White Lies. Na ten zespół przyjechały tłumy fanów. Gdziekolwiek człowiek nie spojrzał, tam koszulki z "białymi kłamstwami". Wow, pomyślałam sobie, w takim razie niech czym prędzej wchodzą na scenę, chcę poznać ich bliżej! Szczerze mówiąc ten zespół znałam jedynie z MTV Rocks, gdzie leciały ich single. Spamiętałam ze trzy. Były to bodajże Death, E.S.T i Strangers. I ucieszyłam się, jak je zagrali, ale to... tyle? White Lies nie są dla mnie zespołem festiwalowym i nie dziwię się, że nie zostali gwiazdą wieczoru. Jest to typowy zespół, przy którego akompaniamencie można zjeść kebaba popijając piwem na leżąco na trawie. Natomiast jestem CAŁKOWICIE pewna, że ów zespół będzie mi towarzyszył podczas zimowych podróży na uczelnię. White Lies nie są źli, o nie. Wokalista ma prawdziwy talent i mocny głos. I można go słuchać w domowym zaciszu, sącząc kakao i leżąc pod kocem, albo podczas porannych przepraw przez śniegi. Muzyka White Lies jest idealna jako podkład muzyczny do filmów i... tylko tyle. Jestem pod wrażeniem, że wytrzymałam w nieruchomej pozycji stojącej cały ich koncert. No dobrze, może przesadzam, na trochę skoczniejszych momentach piosenek i ja poderwałam zadek do góry, bo nie skakać na koncercie to grzech. Niestety, gdy show się zakończyło, nie byłam w ogóle zmęczona. Bolał mnie tylko krzyż od stania na baczność.

The Kooks okazali się całkiem przyjemną odtrutką. Z moją znajomością piosenek też nie było najlepiej. Ograniczyłam się do podśpiewywania na Ooh La, Naive, Do You Wanna i Is It Me?, a całą resztę setu dumnie podskakiwałam, machałam rękami i bawiłam się. Wokalista miał pogodne usposobienie, cieszył się jak dziecko, gdy publiczność szalała - i o to chodzi. W piosenkach The Kooks dało się wyczuć prawdziwego ducha rock'n'rolla. Każda nuta zmuszała najmniejsze nerwy w ciele, żeby zaczęły działać. I o ile na White Lies bujałam się z prawej strony na lewą, gdyż dokuczał mi zastój w nogach, o tyle na The Kooks miotało mną niemiłosiernie, bo zbyt energicznie się bawiłam. Moja dyskografia została już zapełniona płytami The Kooks i będę do nich wracać dość często.

Interpol. I cóż ja mam powiedzieć, kiedy 3/4 koncertu dosłownie przespałam? Nie twierdzę, że wokalista nie ma dobrego głosu. Ale czemu, czemu każda piosenka wydaje się podobna do reszty? Na koncercie tak się prosili o chociażby szczyptę energii, że aż było mi ich szkoda. Doceniałam ich zarówno wokalnie, jak i instrumentalnie, ale okazało się, że White Lies przy Interpolu są królami energicznego show. Złapałam się na tym, że nie wiedziałam co się działo na scenie przez dobre 20 minut - zamknęłam oczy i myślałam o czymś zupełnie innym. Przez resztę utworów sprawdzałam zegarek, mając nadzieję, że zaraz skończą. Płonne nadzieje. W końcu nie wytrzymałam i wyszłam, nie czekając na bis. Jestem pełna podziwu dla tych, którzy nie tylko wytrwali na tym koncercie, ale którzy ogłosili go najlepszym na Coke Live Festival 2011. Ja uplasowałam ich na ostatnim miejscu.

Dzień drugi przyniósł Pablopavo i ludziki, których postanowiłam dobitnie ignorować, leżąc w słońcu na trawie. Byli całkiem przyjemni, jednak to nie jest muzyka stworzona dla mnie. Po nich przyszedł czas na Everything Everything, którzy przynieśli mi kupę śmiechu. Instrumentalnie radzili sobie na światowym poziomie, ale niestety ich wokalista postanowił konkurować z Mattem Bellamy'm z Muse i wyciągać bardzo wysokie nuty. Niestety chyba nie zauważył, że po dźwiękach ze strun głosowych Matta ludzie stoją z otwartymi ustami i kiwają głowami z podziwem, a po dźwiękach z jego ust, no cóż, leżą na ziemi i trzymają się za brzuchy, trzęsąc się w konwulsjach ze śmiechu. Czarkę przechylił bardzo dziwny akcent wokalisty, spotęgowany tradycyjnym festiwalowym niesieniem się głosu, którego"Thank you" brzmiało jak "Fuck you". No cóż, Everything Everything zafundowali mi sesję ze wzmacniania mięśni brzucha oraz przekonanie, że powinni zmienić osobę stojącą przy mikrofonie.

Editors. Ich koncert zajął trzecie miejsce w moim prywatnym rankingu. Chociaż ich dyskografii nie znałam wcale lepiej niż było to w przypadku The Kooks, czy White Lies, to zarówno instrumentalnie, jak i wokalnie bardzo mi przypasowali. Show nie było, ale to w niczym nikomu nie przeszkodziło. Cieszyliśmy się samymi piosenkami. Podskakiwaliśmy bez przerwy, aż doprowadziłam moje stawy skokowe do chwilowej niedyspozycji. Chociaż piosenki Editors nie były tak energiczne, jak te The Kooks, to biło od nich coś takiego... plemiennego, jakiś taki "flow", który kazał nam dobrze się bawić. Było więc dużo pląsów, wrzasków i przepychania. No i niesamowity głos Toma okraszony nutką elektroniki. I chociaż pewnie nie wybrałabym się na ich samodzielny koncert, bo nie pałam do nich nie wiem jak silną miłością, to bawiłam się nadspodziewanie dobrze. A Papillon... Kto był na Coke, to wie, co wtedy się działo...

No i przyszedł czas na gwiazdę wieczoru. Kanye Westa. Mój chłopak trochę zmarkotniał, słysząc, że chcę koniecznie iść go posłuchać, bo nie jest fanem hip-hopu. Ja toleruję jedynie Lady Sovereign, Lil' Mamę, Eminema i właśnie pana Westa. Postanowiłam dać mu szansę, no bo właściwie czemu nie?

Początek koncertu tak mnie zdziwił, że przez jakieś 5 minut stałam z otwartymi ustami. Po pierwsze - nie spodziewałam się, że jego występ może być podzielony na AKTY. Po drugie, że będzie miał baletnice. Po trzecie, że muzyka z opery będzie akompaniowała kilka jego numerów. No i po czwarte, że będzie miał tak widowiskowe wyjście, wyjeżdżając na konstrukcji (prawie dosłownie) spod ziemi. Po intro (H.A.M) przyszedł czas na Dark Fantasy, która jest jedną z moich ulubionych piosenek. Uwielbiam jej melodyjny refren. Power, które zagrał zaraz potem, to prawdziwy, stricte hip-hopowy kawałek. On również należy do moich faworytów, więc nie oszczędzałam swoich płuc. Ręce tłumu podczas Jesus Walks nadal pozostały w górze, kołysząc się w rytm piosenki. Przyznam, że była ona trochę monotematyczna, nie znałam jej wcześniej. Jednak moje wszystkie wątpliwości i małe foszki zostały rozwiane, gdy usłyszałam pierwsze nuty Can't Tell Me Nothing. Ten, kto oglądał Kac Vegas na pewno zna ową piosenkę. Diamonds From Sierra Leone mnie zupełnie zaskoczyły. Znałam ten utwór i nie miałam zielonego pojęcia, że jest on Kanye Westa! I to nie było moje pierwsze zdziwienie tej nocy. Hell of a Life nie znałam wcześniej, mogłam więc odpocząć od trzymania rąk w górze i skakania. Monster też było mi wcześniej nieznane, ale spodobało mi się na tyle, że znów zaczęłam się dobrze bawić, tak jak reszta tłumu, który znał każde słowo. No bo jak można stać spokojnie, gdy Kanye śpiewa

"Gossip gossip, niggas just stop it,
Everybody know (I’m a muthafucking monster),
I’ma need to see your fucking hands at the concert,
I’ma need to see your fucking hands at the concert!"

Przy Flashing Lights znów odpoczywałam, żeby nabrać siły przed Good Life z intro z piosenki Michaela Jacksona!

Potem nastał czas na Akt 2... Znowu pojawiły się tancerki i rozbrzmiała moja ulubiona piosenka - Love Lockdown. Mogę jej słuchać w kółko, a wersja którą pan raper zaserwował na Coke była naprawdę wyśmienita. Miałam nadzieję, że się szybko nie skończy. Dobrze, że nie pomyślałam tak o Say You Will, która trwała i bez moich modlitw ponad 10 minut. Ja rozumiem, że ta piosenka jest bardzo emocjonalna i dużo znaczy dla Kanye, ale sztuczne jej przeciąganie nie jest fajne, a męczące. Niestety, jak się później okazało, West potrafi przeciągać piosenki jeszcze bardziej. Ale o tym później. Po Say You Will rozbrzmiała Heartless. Doskonała odtrutka jak dla mnie, tylko trochę za wolna. Wtedy z pomocą przyszła Swagga Like Us. I tłum znów zaczął się bawić. Ja nawet, zapominając na jakim koncercie się znajduję, zaczęłam uprawiać headbanging. Musiałam wyglądać dość... dziwnie. Run This Town słyszałam po raz pierwszy. Było to dla mnie o tyle niespodziewane, że ta piosenka powstała przy współpracy Westa z Rihanną i Jayem-Z. A nie słyszałam jej ani razu. A potem... moja szczęka opadła do ziemi. Albo nawet przez nią się przebiła. Oto, na koncercie HIPHOPOWYM doświadczyłam Queen i We Will Rock You. To było coś niesamowitego! Nawet mój chłopak się trochę bardziej ożywił. Potem było płynne przejście z We Will Rock You na E.T. I wtedy oszalałam. Najpierw Queen, a teraz piosenka do której pałam bezgraniczną miłością i nawet nie potrafię powiedzieć dlaczego. Katy Perry nawet lubię, ale to nie o to chodzi. Coś jest w tej piosence takiego, że mnie po prostu wciąga i nie chce puścić. Więc skakałam jeszcze wyżej i darłam się, jakby mnie co najmniej obdzierali ze skóry... American Boy i Homecoming znam, ale niespecjalnie lubię, więc odpuściłam sobie zabawę na trochę. Through the Wire lubiłam jeszcze mniej, o czym poinformowało mnie moje zniecierpliwienie i zmęczenie. All Falls Down i Touch the Sky znudziły mnie do tego stopnia, że zaczęłam odczuwać palący ból w krzyżu i miałam ochotę usiąść. Na szczęście Kanye zapodał Gold Digger i All Of The Lights i znów mogłam zacząć się ruszać, odżegnując ból. Kiedy nadszedł czas na Stronger... no cóż, nie spodziewałam się, że umiem tak wysoko skakać, tak głośno wrzeszczeć i tak mocno i rytmicznie uderzać pięściami w górę. Uwielbiam Stronger, dla mnie to już klasyka.

Kiedy pojawił się Akt 3, zaczęłam się trochę niecierpliwić. Koncert trwał już dobrą godzinę i czterdzieści minut. Nigdy nie byłam na koncercie, który by wychodził za powyższe ramy czasowe. Chariots of Fire razem z tańcem baletnic znów mnie oczarowało i nie liczyło się nic innego. Do czasu, gdy Kanye przesadził. Przesadził GRUBO. Runaway była jedną z moich piosenek - faworytów i czekałam na nią z utęsknieniem. Ale na miłość boską, zamienić 4,5 minutową piosenkę w 35 minutowe wycie?! To udało się w teledysku full-lenght który trwał pół godziny. Ale nawet i tam West nie powtarzał w kółko że jest "asshole" i jego "baby" ma nie przejmować się, kiedy jej mówi, że nie podobają mu się buty/sukienka/gacie, które włożyła. Okay, ja rozumiem - zabiegi artystyczne, wartość merytoryczna i emocjonalna tej piosenki.... W końcu nie boję się ukulturalnienia. Ale przysięgam, gdy powtarzał po raz SETNY

"And I always find, yeah, I always find, yeah, I always find something wrong"

to miałam ochotę wejść na scenę i przygrzać mu mikrofonem. Tak się zagotowałam z nerwów, że nawet tłum się zaczął rozstępować, widząc w jakim jestem nastroju. Zaczęłam już rzucać niewybredne komentarze pod adresem tego rapera (który moim zdaniem pokazał wtedy dobitnie nam wszystkim, że jest nie mniej zadufany w sobie niż jego najdroższy przyjaciel Jared Leto), gdy (JAKA ULGA) w końcu skończył wyć. Lost in The World i Hey Mama niestety pozostawiły po sobie niesmak. Mógł zarzucić jakimś boomem na koniec, a tak... Ja byłam podenerwowana, mimo że Kanye naprawdę bardzo lubię, a mój chłopak był dosłownie wściekły i rzucał jadowitymi spojrzeniami na prawo i lewo. Koncert trwał 2,5 godziny.

Pewnie więc zdziwicie się, gdy Wam powiem, że koncert Kanye podobał mi się najbardziej, mimo wszystko. To było coś niesamowitego - bawił się różnymi stylami muzyki oraz formami kultury. To było fantastyczne przeżycie i cieszę się, że mogłam uczestniczyć w czymś tak oryginalnym. You Me At Six plasuje się zaraz po raperze - dali zwięzłe, najbardziej energiczne show. A Editorsi byli miłym zaskoczeniem i dali z siebie wszystko, dlatego lądują na miejscu trzecim.

Do zobaczenia za rok!

_______________________________________________________

Wszystkie zdjęcia oprócz ostatniego, które jest moją własnością pobrałam ze stron: gazetakrakowska i krakownaszemiasto.