Susan Wiggs "Zanim nadejdzie ciemność"

Co byście zrobili, gdyby ktoś nagle zrzucił na Was bombę z informacją, że niedługo kompletnie stracicie wzrok? Ja nigdy długo się nad tym nie zastanawiałam. Głównie dlatego, że nie chcę nawet sobie tego wyobrażać. Wzrok jest dla mnie jednym z najważniejszych zmysłów i nie potrafiłabym chyba bez niego żyć... 

Podobną informację otrzymuje znana fotografka, Jessie Ryder, która od lat uciekała od swoich problemów i zobowiązań i nigdzie na dłużej nie zagrzała miejsca. Zwiedzała świat, robiła wspaniałe zdjęcia i poznawała coraz to nowych mężczyzn. Ale od własnego życia uciec się nie da - szesnaście lat temu oddała swoją nowo narodzoną córkę do adopcji i wyszła ze szpitala, zostawiając noworodka w inkubatorze... Od tego czasu demony przeszłości ścigają ją nieustannie. Dowiedziawszy się, że niedługo będzie niewidoma, Jessie decyduje się ruszyć wprost do domu, w którym mieszka jej dziecko, by zdążyć jeszcze nacieszyć się jego widokiem i naprawić ich relacje. Skąd wie do których drzwi zapukać? To bardzo proste - adopcyjną matką Lili została Luz, rodzona siostra Jessie...

Gdy przeczytałam opis z tyłu książki, wiedziałam, że ona musi być moja. W końcu w moje ręce wpadnie coś wartościowego, obyczajowego, z nutką dramatu! Później, mój apetyt podsyciły liczne, bardzo pozytywne recenzje. Ale kiedy przewróciłam ostatnią stronę własnego egzemplarza, czegoś mi brakowało. 

Zacznijmy od fabuły. Pomysł był naprawdę bardzo dobry! Miłosne zawirowania, smutne historie bohaterów drugoplanowych wplecione pomiędzy perypetie Jessie i przejmujący finał. Sama opowieść od początku do końca była poprowadzona perfekcyjnie, bez zbędnych zatrzymań i fillerów... I teraz właśnie nadszedł czas na "ale": gdzie te uczucia? Czytając książkę, czułam się, jakbym robiła to przez zamgloną szybkę i nie wychwyciła emocji bohaterów. Nie płakałam i nie radowałam się razem z nimi, nie przejmowałam się ich losem! Kompletnie niewzruszenie wodziłam oczami po kolejnych linijkach tekstu i z odpowiednim brakiem głębszych uczuć przerzucałam następne strony. A najciekawsze w tym wszystkim jest to, że książka Susan Wiggs nie jest zła! Naprawdę! Czyta się ją zaskakująco płynnie i szybko, język jest nieskomplikowany i przystępny dla każdego, a historia sama w sobie bardzo wciąga. 

Bohaterowie wyszli autorce podobnie jak fabuła - są interesujący, mają swoje indywidualne cechy charakteru, ale mimo wszystko wychodzą sztucznie. I to nie ze względu na swoje reakcje, wybory, czy system wartości, ale właśnie przez to, że brak im emocji! Może inaczej - oni je okazują, ale nie zarażają nimi innych. Mnie nie zarazili w ogóle. I tutaj kolejne porównanie - jakbym oglądała serial na telebimie w barze, w którym puszczona jest głośna muzyka - niby te postacie się ruszają, krzyczą, płaczą i kochają, a jednak mało mnie to obchodzi, bo nic nie słyszę. 

Więc niestety nie zgodzę się, że jest to książka poruszająca i wzruszająca. Nie jest też ciężka, pouczająca... już prędzej (chociaż też nie dajmy się zwariować). Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że jest to pozycja dla ludzi, którzy niby chcą sięgnąć po coś "cięższego", ale z drugiej strony to nie na ich nerwy i najchętniej po zaczęciu tej lektury już by ją skończyli, z obawy, że nie dadzą rady. Bo owszem, "Zanim nadejdzie ciemność" porusza bardzo ważne i trudne tematy, ale robi to tak "luźno" i tak "gładko" przez nie przechodzi, że nie mogę się oprzeć wrażeniu, że natrafiłam na dość ciekawy romans z wieloma wątkami pobocznymi. 

Podsumowując, jak mówiłam już wcześniej, książka nie jest zła. Dosłownie ją połknęłam, bez żadnego przysypiania, czy odkładania na później. Ale... emocje, emocje i jeszcze raz - emocje! Albo ich totalny brak... 

4-

Książkę do recenzji otrzymałam od wydawnictwa Mira wydawanego przez Harlequin.

14 komentarzy:

  1. A mnie się bardzo podobała, tak na 5 ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wielkie podziękowania dla tego wspaniałego człowieka o imieniu Dr. Agbazara, wielki rzucający, który przywraca radość z pomocy w przywróceniu mojego kochanka, który oderwał się ode mnie cztery miesiące temu, ale teraz, z pomocą dr. Agbazara, wielka miłość, rzuca zaklęcia. Dzięki mu. Możesz również poprosić go o pomoc, gdy będziesz go potrzebować w trudnych czasach: ( agbazara@gmail.com ) lub WhatsApp ( +2348104102662 )

      Usuń
  2. A ja mam mimo wszystko chrapkę na tę książkę:)

    OdpowiedzUsuń
  3. Jestem właśnie w tracie czytania tej książki. I u mnie też będzie wyższa ocena :) Każdy człowiek jest inny i inaczej odbiera przesłana płynące z książek :) I o to chodzi :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Szkoda, że bohaterowie są tak wyzuci z emocji... Mam jednak ochotę na tę książkę, zwłaszcza, że twierdzisz, iż nie jest ona zła :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie jest, ja po prostu nie wyczułam w niej emocji ; )

      Usuń
  5. Przygodę z tą autorką planuję rozpocząć już od dawna. Mam nadzieję, że uczynię to wkrótce, gdyż wszyscy oprócz mnie znają tę autorkę! :)

    OdpowiedzUsuń
  6. To troszkę dziwne, ale może autorka zbyt skupiła się na technicznej stronie pisania niż na emocjach? Kto wie, może umknęła jej ta magia związana z dawaniem duszy swoim bohaterom.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Możliwe. Albo mnie nie potrafiła przekazać tych emocji. Może zamieniam się w kamień? :D

      Usuń
  7. Jak widzę nie mam po co zabierać się za tę lekturę nawet jeżeli przyciągnęła mój wzrok na zapowiedziach. Ale niestety piękna okładka to nie wszystko. OD tego typu książek czytelnik spodziewa się gamy emocji, które jakoś na niego wpłynął.
    Pozdrawiam, Donna

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Większość mówi, że książka jest poruszająca, więc chyba najlepiej wyrobić swoją własną opinię i nie przejmować się, że ja nie znalazłam w niej emocji ; )

      Usuń
  8. Trochę mnie zmartwiłaś z tym brakiem emocji, bo ja w pierwszej kolejności właśnie tego szukam w lekturach... ale sięgnę po nową powieść Susan, a może jednak mnie się spodoba? Zobaczymy :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Trochę zaniepokoiłaś mnie swoją recenzją, bo mam wielką chrapkę na tę książkę. Ale może mi bardziej przypadnie do gustu. ;)

    OdpowiedzUsuń
  10. Wielkie podziękowania dla tego wspaniałego człowieka o imieniu Dr. Agbazara, wielki rzucający, który przywraca radość z pomocy w przywróceniu mojego kochanka, który oderwał się ode mnie cztery miesiące temu, ale teraz, z pomocą dr. Agbazara, wielka miłość, rzuca zaklęcia. Dzięki mu. Możesz również poprosić go o pomoc, gdy będziesz go potrzebować w trudnych czasach: ( agbazara@gmail.com ) lub WhatsApp ( +2348104102662 )

    OdpowiedzUsuń