Alex Kava - "Kolekcjoner"

Kolekcjoner - to brzmi dumnie! Takim określeniem nazywamy osobę z ogromną pasją, która w niesamowicie skrupulatny sposób dba o swoje okazy i potrafi bez większego problemu znaleźć kolejne perełki do swojej kolekcji (czy to przez wymianę, czy to przez przesiadywanie godzinami na serwisach aukcyjnych). Kolekcjonowanie butów, znaczków, czy koszulek z każdego odwiedzonego miejsca nikogo nie dziwi. Czasem jednak zdarzają się dewianci, którzy za nic mają respekt do martwego ciała.

Maggie O'Dell, agentka FBI, posiadała w swojej karierze mnóstwo ciężkich i wyczerpujących spraw. Jednak, gdy na Florydzie straż przybrzeżna wyłowiła pojemnik wypełniony częściami ludzkiego ciała, Maggie wiedziała, że szykuje się grubsza robota - szczególnie, że odkryte członki nie należały do jednego właściciela...

Przyznam Wam się do mojego małego problemu - jeśli powieść nie jest napisana na wysokim poziomie, a zawiera w sobie szybkie przeskoki (co 2-3 kartki) od jednego bohatera do drugiego, to ja po prostu się gubię. Gdyby Alex Kava choć trochę mocniej postarała się o rozróżnienie poszczególnych bohaterów, nadanie im indywidualnych cech albo powiedzeń, książkę czytałoby się z o wiele mniejszą konsternacją. Liz myliła mi się z Maggie, a po kilkunastu stronach nie miałam pojęcia gdzie w danym momencie rozgrywała się akcja. To rodziło poważny problem, szczególnie po małej przerwie od lektury - musiałam wracać kilka stron wstecz i z powrotem wdrażać się w historię. 

Książkę Kavy odkładało mi się bez trudu i chociaż wiele z Was stwierdzi, że to błogosławieństwo, bo nie przeszkadza nam ona w powrocie do pracy, to ja jestem zawiedziona. Dlaczego? Po prostu - im łatwiej jest mi odłożyć książkę, tym trudniej jest potem do niej wrócić. 

Powodem, dla którego biłam się z powieścią przez kilka dni i bez wyrzutów sumienia porzucałam ją w kącie, był na pewno fakt, że autorka nie zatroszczyła się o to, by mnie z bohaterami swojej książki choć trochę zintegrować. Owszem, podaliśmy sobie ręce, przedstawiliśmy się, ale nie mieliśmy chociażby małej chwili, w której zdążylibyśmy się polubić i zawiązać nić empatii i porozumienia! Nie obchodziły mnie losy żadnej z przedstawionych postaci. Dla mnie po prostu, wszystkie jak leci, były wycięte z nudnego, szarego kartonu. 

Kolejnym fatalnym błędem Kavy było przedstawienie czytelnikowi (już na samiuśkim wstępie!) tożsamości zbrodniarza. Jeśli decydujemy się na taki zabieg, to musimy być świadomi tego, że żeby wyjść obronną ręką z całej tej historii i podtrzymać czytelnika w niesłabnącym zainteresowaniu, trzeba być bardzo dobrym pisarzem! Autorka mogła umilić nam czytanie poprzez próbę nakreślenia na kartach książki portretu psychologicznego mordercy albo chociaż popisać się brawurowym zakończeniem powieści. Niestety ja nie uświadczyłam ani jednego ani drugiego. 

Pod koniec książki w mojej głowie kołatały się myśli: "To już? To tyle? Teraz jeszcze tylko parę stron i nic więcej?". W pewnym momencie myślałam, że za którymś razem, po powrocie do książki, przeoczyłam ze dwadzieścia stron - no bo jak to tak, żadnej akcji?!

Kryminały pokochałam jako małe dziecko. Zaskakiwały mnie i płatały figle mojemu umysłowi. Potrafiłam godzinami przesiadywać z przyszywaną babcią Agathą Christie i czytać o kolejnej sprawie Herculesa Poirota. "Kolekcjoner" Kavy nie wyzywał mojego mózgu na pojedynek, nie przykuł mnie łańcuchami do swojej historii, ba, nawet nie zmusił do jakichkolwiek przemyśleń po lekturze!

Jeśli potrzebujecie książki stricte do czytania - bez Waszego wkładu emocjonalnego, bez zawiłej fabuły, bez jakiegoś szokującego zakończenia - to śmiało sięgnijcie po "Kolekcjonera". Ja niestety nie czytam książek tylko po to, by zaliczyć kolejną pozycję i odłożyć ją na półkę. Chcę po skończonej lekturze poczuć cokolwiek. U Kavy tego nie znalazłam... 

Ocena: 2 + 

Recenzja bierze udział w konkursie dla blogerów:
Czytanie: 802% normy