Silver Linings Playbook / Poradnik pozytywnego myślenia (2012) reż. David O. Russell

Garść dramatu, szczypta komedii, dobrze obsadzone role i niebanalny scenariusz. Czy to wystarczy, by ubiegać się o Oscara?

Pat Solitano stracił wszystko w jedno popołudnie - pracę, żonę, a nawet wolność - po tym, jak napadł na kochanka swojej żony i prawie pobił go na śmierć, został wysłany na 8 miesięcy do szpitala psychiatrycznego, w którym potwierdziły się wcześniejsze przypuszczenia jego bliskich - mężczyzna jest dwubiegunowcem. Po swojej "odsiadce" obiera sobie jeden cel - odzyskać względy swojej żony i sprawić, by cofnęła zakaz zbliżania się. Niedługo potem Pat poznaje piękną nieznajomą - Tiffany, która zaskakująco dobrze go rozumie i jest równie niewygodna dla społeczeństwa, jak i on. Postanawiają sobie pomóc, by wspólnie osiągnąć zamierzone cele.

Brzmi jak KOLEJNA komedia romantyczna, prawda? Zdziwię Was - to komediodramat, a dla mnie, to w tym filmie tak naprawdę chodzi głównie o refleksję i skupienie, a nie o to, by wyjść z kina po pięty uhahanym.

Niełatwa relacja Pata z ojcem wychodzi z ekranu i atakuje widza, skłania go do zastanowienia. Davidowi O. Russellowi udało się pokazać, jak ważne są w rodzinie zrozumienie, akceptacja i wyrażanie uczuć. Mamy przed sobą dwóch dorosłych mężczyzn, którzy boją się oznajmić światu, że im zależy i którzy mają wielką trudność, by się dogadać i spróbować nawzajem zrozumieć. Film opowiada głównie o chorobie Pata, ale przez cały czas jego trwania, obserwujemy także codzienne zmagania jego ojca - niekończące się zakłady, dziwne przekonania, manię odkładania wszystkiego na swoje miejsce i układania "pod linijkę".

Życie w domu, w którym na co dzień ma się do czynienia z osobami chorymi psychicznie - synem z zaburzeniem dwubiegonowym i mężem z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi, nie należy do najłatwiejszych. Dolores, choć nie pojawiała się aż tak często na ekranie, pokazała widzowi, co to potęga miłości (która nie zawsze daje o sobie znać w ten pozytywny sposób). Jak przykładna żona, pichciła paluszki krabowe domowej roboty, wspierając swojego męża w jego futbolowej obsesji (złota kobieta), a wyraz jej twarzy (brawa dla Jacki Weaver!) pod koniec filmu podsumował jak dla mnie wszystko to, co chciał nam przekazać scenarzysta.

Relacje Pata z Tiffany, choć piszę o nich na końcu, stanowią spoiwo dla całej historii. Oto spotyka się dwójka ludzi, którzy są tak samo pokrzywdzeni przez los i często wytykani palcami jako "ci nienormalni". Ich życiem starają się kierować inni ludzie, którzy - w swoim mniemaniu - wiedzą, co jest dla nich najwłaściwsze. Tymczasem okazuje się, że ta dwójka pozornie kompletnie różnych osób, znajduje swój wspólny język i jest dla siebie najlepszym lekarstwem na problemy. Zamiast się poddać, walczą dzielnie, by stworzyć sobie świeży start.

Żeby nie było tak kompletnie dramatycznie i sztywno, w film wkrada się kilka bardzo zabawnych scen. Wyrzucanie Hemingwaya przez zamknięte okno, wiecznie uciekający ze szpitala kolega Pata, taniec konkursowy, wspólne bieganie Pata i Tiffany i wiele, wiele innych.

Co zapadło mi w pamięć szczególnie mocno, to niesamowicie poprowadzona słodko-gorzka scena, w której Pat szuka swojego nagrania ze ślubu. W ciągu zaledwie kilku minut, widz śmieje się i poważnieje na przemian, nie do końca wiedząc, co tak naprawdę w tym momencie wypada czuć - doznaje zaburzenia swoich emocji. Może poczuć się dokładnie tak, jak Pat, podczas całego filmu.

Jennifer Lawrence i Bradley Cooper odwalili kawał dobrej, aktorskiej roboty. Lawrence dała mi się zapamiętać w kolejnej roli (jako Mystique w X-Menach była obłędna), a Bradley dowiódł, że jest aktorem bardzo plastycznym i nie bazuje tylko na swojej urodzie. Podobnie było z Robertem De Niro - udowodnił nam, że w rolach drugoplanowych sprawdza się świetnie Nie wiem jednak, czy to wystarczy, by wręczyć im tak ważną statuetkę. Ale będę kibicować z całego serca!

Natomiast jeśli chodzi o scenariusz... Film można porównać do kolorów tęczy. Dużo się w nim dzieje, negatywne emocje łączą się z tymi pozytywnymi, tworząc feerię barw. Obraz jest złożony, niejednoznaczny - podobnie, jak nasze życie. Dlatego sądzę, że inni nominowani zyskali naprawdę groźnego rywala.

Film polecam wszystkim - i miłośnikom dramatów, i miłośnikom komedii oraz nawet tym, którzy uwielbiają romanse. Nikt z Was nie powinien się zawieść :)

8/10