Relacja: Impact Festival 2013, dzień drugi 5.06.2013 (IAMX, Paramore i Thirty Seconds to Mars)

Następny dzień był już mniej łaskawy - od rana się chmurzyło i było też zimniej, więc tym razem na festiwal zabrałam wór ubrań, bo jestem strasznym zmarzluchem.

Dnia drugiego naszymi faworytami byli IAMX i w jakimś tam mniejszym stopniu Thirty Seconds to Mars, więc nie spieszyłyśmy się zbytnio z wyjazdem z hostelu (poza tym bardzo bolały nas mięśnie po szampańskiej zabawie na Ghost i R+). Gdy zdążałyśmy do wejścia, na scenie grali Negamaro. Gdy znalazłyśmy sobie miejsce przy ławkach pod parasolami z napisem "Carlsberg" uderzyła nas skandalicznie mała ilość osób obecnych na festiwalu. O ile pierwszego dnia lotnisko no... prawie pękało w szwach, o tyle dnia drugiego była względna cisza i spokój, brak kolejek do Toi Toiów, co się stało? Czyżby aż tak słaby lineup i nietrafiony termin festiwalu? Bardzo możliwe.

IAMX

W połowie Asking Alexandria, zaszłyśmy pod scenę główną, wyczekując IAMX. I to, co nas od razu uderzyło (niczym prawy sierpowy w twarz), to natężenie dość szalonych fanów, wystających pod sceną w oczekiwaniu na główną gwiazdę, czyli Marsów. Tak dla przypomnienia - IAMX wychodzili o 17:30, Marsi dopiero o 22:00. Pozazdrościłam niektórym pęcherzy. 

Teraz nastąpi mega długie narzekanie na Echelon, więc jak ktoś nie chce czytać, to polecam przewinąć:

Przyznam, że stanie w towarzystwie osób, które gówno wiedzą o zespole, który właśnie ma wejść na scenę i ogólnie stoją jak za karę, było naprawdę BARDZO dziwnym doświadczeniem. Żeby uprzedzić hejty (chociaż pewnie i tak się znajdą po relacji z ostatniego koncertu) ja też kiedyś uwielbiałam Thirty Seconds to Mars! Myślę, że jeszcze z siedem lat temu byłabym skłonna nawet nosić tę dziwną bransoletkę z kolorowymi serduszkami, którą z dumą prezentował kiedyś Jared, a która stała się kolejnym must have'm nowego pokolenia Echelonu. Swoje jednak już przeżyłam i widząc napalone fanki Jareda, które kręcą nosem na IAMX dostawałam spazmów. Po cholerę wysiadywać pod tą sceną (nie wiem, hodujecie tam jaja jakieś?) i zajmować miejsce fanom innych kapel? Boże, nawet byłabym już w stanie zrozumieć to całe wystawanie od bladego świtu, ale czy kultura, dobre serce i odrobina pomyślunku to dla Was za dużo? Przychodzą sobie fani IAMX, nie wystarczy ich przepuścić do przodu na tę jedną, zakichaną godzinę i dać im się godnie pobawić, a nie stać z wykrzywioną gębą przez cały koncert i jeszcze zasłaniać widok? Nikt Wam nie chciał tego miejsca ukraść, zeżreć też nie, więc nie widzę problemu. Oczywiście nie generalizuję tutaj, bo nie mogłabym nie wspomnieć o czwórce przemiłych dziewczyn, które same zaproponowały taką wymianę i były pozytywnie nastawione, zarówno jeśli chodzi o koncert, jak i naszą zabawę podczas niego. 

Po rozejrzeniu się wokół dostrzegłam starszego faceta, który dzień wcześniej paradował dumnie w koszulce R+. Dzisiaj miał na sobie czerwony napis "IAMX" i dzielnie, razem ze mną i Teofilą, krzyczał w oczekiwaniu na zespół. Jeśli chodzi o pozostałych fanów, to naliczyłam zaledwie kilku. Pewnie jeszcze kilku przykryli fani Marsów (albo odstraszyli swoim totalnym brakiem entuzjazmu). 

(żródło)

Wybija 17:30 i IAMX wychodzą na scenę. Teofila i ja musimy robić za kilkadziesiąt pozostałych osób, które nawet nie silą się na oklaski (wtf?!) - i tak będzie już do końca koncertu. Dobra, koniec żółci, zajmijmy się zespołem:

Na scenę wkraczają Alberto, Richard, Janine (JANINKA!) i jakaś niesamowicie piękna kobietka, której nie miałam jeszcze okazji poznać (jak się okazało, była to panna Sammi Doll). Zaraz za nimi Chris (wokalista), osobnik wyjątkowo urodziwy, w kapturze, białej marynarce i z "ajemseksowym" winem w ręce. Zaczęli od "Kiss + Swallow", piosenki, która nieodmiennie kojarzy mi się z ich koncertem w Łodzi i widokiem wielu par (także homoseksualnych) całujących się wokół. Stałam w takim miejscu, że gdy krzyczałam:

"Echo Echo, I know it's a sin to kiss and swallow
Echo Echo, a kick in the head to kill the hollow"

słyszałam tylko siebie. Było to smutne i wkurzające, gdyż Echelon stojący obok mnie dzielił się na ludzi zdziwionych, że znam słowa piosenki, uśmiechniętych i bawiących się ze mną oraz na zdecydowaną większość - tych, którzy stali wkurzeni na cały świat i nie pasowało im, że się ruszam i śpiewam. Peszek! Następnie wybrzmiało "Sorrow", a ja stałam przez chwilę, będąc pod głębokim wrażeniem wokalu Janine - słuchałam jej już 2 razy wcześniej na żywo, ale ta kobieta ciągle mnie zaskakuje. Dzisiaj na przykład zaskoczyła mnie pozytywnie nie tylko śpiewem, ale także strojem - prawie było jej widać piersi (swoją drogą bardzo ładne piersi ;) ). Chris pod koniec piosenki nie mógł sobie odmówić polizania gitary Alberto Alvareza, którego uśmiech przyprawił moją przyjaciółkę o zawroty głowy (wtedy było już jasne, że przepadła na amen!). "The Alternative" zwiastowało tylko jedno - natężenie genialnych bębnów. I tak też się stało, zarówno Alberto, jak i Chris mieli tutaj pole do popisu. Janine za to ruszyła się ze swojego miejsca i przeszła do prawej strony, gdzie stałam ja. Nie mogłam się powstrzymać i wrzasnęłam "JANINA!" (ku przerażeniu stojącego Echelonu), co ona skwitowała najbardziej uroczym uśmiechem na Ziemi, a potem zrobiła swoją firmową groźną minę. W tym momencie poczułam, że odpływam...

Na "Music People" dopiero zauważyłyśmy, że nie byłyśmy także obojętne dla gitarzysty, który właściwie na każdej piosence spoglądał na mnie i Tosię ciekawie, po części też dlatego, że stałyśmy na przeciw niego. No i jako nieliczne, stojące bardziej z przodu, znałyśmy słowa piosenek...  Tłum o dziwo zaczął się wyrabiać - widziałam coraz więcej rąk w górze. Pod koniec piosenki Corner znów zbliżył się do instrumentów perkusyjnych i odłożył mikrofon - tak, to był czas na wykrzyczenie (przepraszam za dosadność): "Napierdalać!" (jedna z dziewczyn otrząsnęła się z przestrachem, jakby bała się, że zabije ją ściana dźwięku albo na scenę wkroczy Behemoth, a ja... poczułam okrutną satysfakcję, mwahahaha). Z każdą kolejną sekundą Chris wygrywał coraz szybszy rytm - to było genialne zwieńczenie piosenki. "Cold Red Light" poniosło mnie tak mocno, że pamiętam tylko, jak krzyczałam z całych sił "Faith is not enough, sex is not enough, drugs are not enough", a w przerwach podziwiałam uroczą i piękną Doll, która świetnie wpasowała się do reszty zespołu. Szkoda, że nie podeszła do nas bliżej... "I Come With Knives" oczarowało mnie od pierwszego przesłuchania na płycie. Niemieckojęzyczne kobiece chórki przyprawiają mnie o dreszcz rozkoszy, a na żywo wykonywane przez Janine i Doll brzmią naprawdę cudownie:

"Kinder und Sterne küssen und verlieren sich
Greifen leise meine Hand und führen mich
Traumgötter brachten mich in eine Landschaft
 Schmetterlinge flatterten durch meine Seele"

Natomiast pan Chris i pan Alberto już od kilku piosenek serwowali nam przepyszny fanserwis - a to wokalista lizał gryf gitary, a to wypinał się, chcąc pograć na niej... zadkiem, a to przytulał do siebie Ala, a to poił go (nieudolnie) winem. "Tear Garden" było prawdziwą ucztą dla uszu. Alvarez i Corner zbliżyli się do bębnów (polali je wodą dla lepszego efektu wizualnego!) i zagrali nam tak genialnie (stukając się w czasie gry pałeczkami, gdy akurat nie uderzali nimi o membranę), że ja stałam z otwartymi ustami i chłonęłam, zapominając zupełnie o tym, by śpiewać.

Wiedziałam, że na "My Secret Friend" Teofila się rozpłynie i chociaż nie widziałam jej oczu, bo stała przede mną, mogłam tylko się domyślać, że zapaliły się w nich szalone ogniki. Obydwie śpiewałyśmy ile sił w płucach, a na:

(żródło)

"Break my deepest promise"

brakowało mi już oddechu i musiałam posilić się wodą. Moje gardło powoli kompletnie wysiadało. Nie pomogła mu kolejna piosenka, którą pokochałam tak mocno, że słuchałam jej - i tylko jej - kilka dni z rzędu. Mowa o "The Unified Field" i jej wręcz anielskim brzmieniu. Nie trudno było o szklanki w oczach i łamiący się głos, bo piosenka jest po prostu nieskończenie piękna i, mimo swego delikatnego podkładu, niezwykle silna, mocna i epicka. Wokalista kazał nam klaskać, mówiąc "No excuses, you lazy fuckers, come on!" (zaśmiałam się szyderczo z satysfakcją, że nie tylko mnie wkurzają ludzie, którzy stoją jak kołki). Skakaliśmy więc, klaskaliśmy i - ci co umieli tekst - krzyczeli z całej siły:

"Just beacuse I don't care
Doesn't mean I don't feel
Just because I don't feel
Doesn't mean I don't understeand
We are one in the unified field"

"Kingdom of Welcome Addiction" zmusiło mnie do gwałtownego ruszania głową, mimo że po pierwszym dniu festiwalu miałam tak obolałe mięśnie, że ledwo wytrzymywałam w pozycji stojącej. Zaczęłam się niepokoić, bo nadal nie zagrali "Spit It Out", a ja razem z przyjaciółką wykonujemy ją co roku na wakacjach, śpiewając i grając na gitarach w Augustowie. Po "Nightlife" IAMX zeszli ze sceny i... już nie wrócili. Zakończyli koncert z ogromnym przytupem i pozostawili po sobie dziwną, ale pozytywną dawkę dobrej energii. Ja jednak nie mogłam pozbyć się tego niemiłego uczucia i ogromnego zawodu - "Spit It Out" jest i była dla mnie bardzo, ale to bardzo ważną piosenką i po prostu w życiu bym nie przypuszczała, że ominą ją w secie! Mimo wszystko koncert uważam za cholernie udany.

Oczekiwania i kawałek Paramore

Kolejne godziny minęły nam w oczekiwaniu na Thirty Seconds to Mars. Na jednej połowie Paramore jadłyśmy kebaba (a ja śpiewałam z pełnymi ustami), a na drugiej stałyśmy już w pobliżu sceny, wykrzykując teksty piosenek i trzęsąc się radośnie do rytmu. Hayley zaraża swoim entuzjazmem i choć nie lubimy Paramore na tyle, by dawać z siebie 100% mocy i śpiewać wszystkie linijki utworów z pamięci, to nie można było tak po prostu spędzić ich całego koncertu pod parasolem. Załapałyśmy się również na wyznania wokalistki, która dziękując wszystkim za przybycie powiedziała, że wciąż bardzo trudno jest im uwierzyć w swój sukces, że budzą się rano i myślą "Gramy już 10 lat, zdarzały nam się wzloty i upadki, ale mimo to dziś... dziś jesteśmy tutaj!". Ja Paramore lubię posłuchać od czasu do czasu dla rozluźnienia, więc raz po raz podśpiewywałam sobie pod nosem co lepsze fragmenty.

Gdy wyszli Stereophonics, my usiadłyśmy sobie grzecznie na kurtkach, powdychałyśmy trochę świeżego powietrza i porobiłyśmy zdjęcia pięknemu zachodowi słońca. Następnie podniosłyśmy się i ruszyłyśmy, bo już za chwilę na główną scenę miały wkroczyć gwiazdy wieczoru.

THIRTY SECONDS TO MARS

I tutaj nastąpi dość spora dygresja, więc niezainteresowanych ponownie zapraszam do przewinięcia:

Thirty Seconds to Mars słucham od końca 2006 roku. Kiedyś nawet należałam do pierwszego Polish Echelonu i byłam naprawdę zafascynowana tym zespołem. Uwielbiałam zarówno pierwszą, jak i drugą płytę (choć pierwszą o wiele, wiele bardziej) i miałam tę przyjemność, że mój pierwszy w życiu koncert, na jaki kiedykolwiek poszłam, był 07.02.2008 roku w Londynie i byli to właśnie Marsi. Wówczas tylko w połowie zdawałam sobie sprawę, jak wielkie szczęście spotkało mnie i moją przyjaciółkę - miałyśmy okazję wysłuchać na żywo wszystkich piosenek z ABL i aż pięć z S/T. Kochałybyśmy pewnie Marsów aż po dziś dzień, gdyby nie ogromny przeskok w ich muzycznym stylu, ogromne parcie na międzynarodową sławę i kompletna zmiana targetu (słuchamy, o WIELE rzadziej, ale słuchamy nowych płyt, ale na koncertach po prostu nie idzie już wytrzymać). Począwszy od 2009 roku 30 Seconds to Mars zaczęły rozpoznawać i wielbić coraz młodsze osoby, a ich muzyka stawała się coraz bardziej popowa i płytka. Od tego czasu zaliczyłam jeszcze trzy koncerty 30stm w Polsce i z każdym kolejnym było gorzej. Impact wbił im gwóźdź do trumny.

Zaczęło się od "Birth", czyli jednego z najbardziej znośnych kawałków z nowej płyty. Jared wszedł na swoją partię czysto - co, jak co, ale jego głos zawsze będę lubić. "Conquistador" specjalnie mnie nie zdziwił, trochę sobie potupałam, trochę podśpiewywałam, nic specjalnego. Zaskoczyło mnie to, że  wokół nie doświadczyłam specjalnego ścisku, a i z mojej perspektywy pod barierkami też nie było tak źle. Czyżby tłum dorósł już do normalnej zabawy i wziął poprawkę z Coke Live Music Festival, gdzie połowa fanów, jeszcze przed koncertem, wylądowała na ziemi? "Kings and Queens" jako trzecia piosenka była dla mnie lekką niespodzianką (ale ja już od dawna nie śledzę kolejnych setlist chłopaków), podobnie jak to, że myliły mi się słowa - ostatni raz słuchałam jej dobry rok temu. Podobnie było z "This Is War", ale muszę przyznać, że pół utworu spędziłam na robieniu zdjęć scenie, bo Marsi puścili genialną zbitkę obrazów na ogromnym telebimie. "Night of the Hunter" w końcu wybił mnie w górę - świetnie się do niej skacze i macha rękami. Szkoda tylko, że cały czas czułam, że to wszystko dzieje się za szybko, brak tym piosenkom jakiegoś powera, czegokolwiek... "Search and Destroy" jak dla mnie wymęczył materiał - zaczęłam czuć wyraźnie jak wszystkie piosenki zlepiają się w jedną, wielką stadionową papkę tak, że ciężko je rozróżnić. "Uaaa a a aaaa" zawsze wydawało mi się dość idiotycznym fragmentem, ale dobra, śpiewałam razem z tłumem.

"City of Angels" chętnie wymieniłabym chociażby na "Northern Lights", bo nie miałam ochoty na smuta, ale słuchało się poprawnie. Jared uraczył nas następnie opowieściami o tym, że on uwielbia jeść pierogi, a jego dziadek zajadał się kiełbasą. Tekst o tym, że Shannon z polskiego jedzenia najbardziej lubi kobiety rozśmieszył mnie i jakby przypomniał o dawnych czasach, aż w końcu zrobiło się przyjemnie. Gdy Leto spytał nas, czy chcemy usłyszeć "old song", myślałam, że wyfrunę z tego tłumu i umrę ze szczęścia. Dopóki nie dostałam jego tekstem, niczym prawym sierpowym w twarz - "Dobrze, więc zagramy starą i nową piosenkę, czyli "Vox Populi" i "End of All Days" ". "Pyres of Varanasi" pozytywnie mnie zaskoczyło - lubię tę piosenkę, a skaczący akrobaci fajnie z nią współgrali. Trochę się poprzewracali w niektórych momentach, ale było całkiem pozytywnie.

(żródło)

No myślałam, że szlag przenajświętszy mnie trafi, wgramolę się na umierające ze szczęścia nowe pokolenie Echelonu, wejdę na scenę i przetrzepię Jaredowi ten szyderczy tyłek. Szkoda, że nie było burzy, może przy odrobinie szczęścia dostałby piorunem w łeb i przypomniał sobie, że wydał jeszcze 2 starsze płyty i że wśród jego nowych fanów stoją także ci starsi, którzy serce by sobie wykroili, szczególnie za coś z pierwszej płyty. Stałam więc na tych dwóch kawałkach, "Vox Populi" odśpiewałam jeszcze prawie w całości, myśląc, czy powoli nie zacząć się zmywać z tego koncertu, a "End of All Days" zbyłam milczeniem, nie wsłuchując się nawet w całkiem niezły głos wokalisty.

Pół akustyczne "The Kill" pomogło mi podjąć naprawdę trudną decyzję. Gdy do piosenki włączyły się elektryczne gitary, a Jared zaczął po staremu drzeć się i wychodzić do tłumu, zrozumiałam, że nowe płyty nie są dla mnie (przynajmniej na koncerty). Nie potrafię pogodzić się z tak drastyczną zmianą ich wizerunku, nie mogę odżałować tylu wspaniałych piosenek, które kiedyś pisali. Dostrzegłam ogromną przepaść między tym, co tworzyli kiedyś i tym, co mają do zaoferowania teraz. Podczas najbardziej epickiej części utworu miałam szklanki w oczach i w końcu udało mi się odpuścić i jednoznacznie stwierdzić, że to już nie mój cyrk i nie moje małpy. Po co ja mam stać na tych koncertach i denerwować się tymi wszystkimi fankami i po co one mają znosić moje narzekania?  Z chęcią zamienię się miejscem z jakąś zakochaną dwunastolatką, z resztą Jared i tak nie ma już szacunku do starszych fanów."Do or Die", "Alibi" i "Closer to the Edge" przeznaczyłam na swoje własne przemyślenia i chłonięcie tego, co się dzieje na scenie. Popatrzyłam sobie trochę na dośpiewywującego refreny Tomo (boże, kiedyś oddałabym wszystko za taki widok) i zamiatającego na perkusji Shannona. Nawet przyjrzałam się bliżej Jaredowi. Zabrzmi patetycznie, ale chciałam się na nich napatrzeć, skoro najprawdopodobniej był to mój ostatni koncert.

Bisowe "Up in the Air" wybrzmiało z wielką mocą, odśpiewałam cały tekst piosenki od początku do końca i podziękowałam Thirty Seconds to Mars za czasem mniej, czasem bardziej owocną współpracę.

A potem nastała pora na powrót do domu. W szarej łódzkiej rzeczywistości tylko fluorescencyjna, różowa opaska z festiwalu przypomina mi o tym, że czasem można zupełnie odciąć się od problemów i przeżyć całe 2 dni w całkowitej beztrosce...

Dzięki za lekturę!