Leap Year/ Oświadczyny po irlandzku (2010)

Na początku, przede wszystkim, chciałam podziękować Agnie  za recenzję tego filmu. Wielokrotnie przechodziłam koło plakatu reklamującego i nie zwracałam na niego większej uwagi. Z resztą nie dziwię się - jest raczej przeciętny. Przywodzi mi na myśl głupią komedię romantyczną. A ta, moim zdaniem, taka nie jest.

Anna Brady mieszka w Bostonie. Ma dobrze płatną pracę, przyjaciółkę i od czterech lat jest w związku z Jeremy'm - rozchwytywanym kardiologiem. Jednak dziewczyna nie jest do końca szczęśliwa - pragnie, by chłopak jej się w końcu oświadczył. Gdy więc jej przyjaciółka widzi go wychodzącego ze sklepu jubilerskiego - obie spodziewają się, że kupił dla niej wymarzony pierścionek. Nie muszę chyba mówić, jaki zawód przeżywa Anna, gdy w pudełeczku spoczywają prześliczne kolczyki... Jednak nie poddaje się - Jeremy wylatuje na konferencję do Irlandii, a Anna, słysząc o starej irlandzkiej tradycji, w myśl której dziewczyna może oświadczyć się chłopakowi co cztery lata w rok przestępny, dokładnie 29 lutego, wyrusza za nim trzy dni przed terminem. Chce w tym czasie odpowiednio się przygotować - kupić sukienkę, pierścionek... Niestety, jak to czasem się w życiu zdarza, jej plany krzyżuje pogoda. Mimo szczerych chęci i próby rozwiązania tego problemu na kilka sposobów, ląduje w małym miasteczku - Dingle. Tam poznaje Duncana - wrednego, złośliwego właściciela knajpki, który zgadza się przetransportować dziewczynę do Dublina, gdyż ma problemy finansowe - a bogata Amerykanka oferuje sporo pieniędzy... Zgodnie z powiedzeniem "złośliwość rzeczy martwych", para napotyka na swojej drodze wiele przeszkód, które jednak zbliżają ich do siebie. Kogo wybierze Anna? Sztywnego, zwykłego, ale za to bogatego kardiologa, czy trochę nieokrzesanego, złośliwego Irlandczyka?

Matthew Goode mnie oczarował. Nie oglądałam jeszcze żadnego filmu z jego udziałem i wczoraj postanowiłam, że to nadrobię. Jestem kobietą (cóż poradzić!) i uwielbiam mężczyzn z charakterem Duncana, a ten na dodatek jest jeszcze szalenie przystojny! Nie mogłam od niego oderwać wzroku. Od Amy Adams z resztą też - uwielbiam dziewczyny z rudymi włosami, które są samodzielne i inteligentne, a Amy ma w sobie coś takiego, że człowiek od razu ją lubi. Fabuła też nie jest zła, a irlandzkie widoki - majestatyczne i czarujące. Dotychczas zwiedziłam tylko Londyn i jego obrzeża - po tym filmie mam jeszcze większą ochotę zawitać chociażby do Walii.

Film momentami rzeczywiście bywa ckliwy, szczególnie scena przy zachodzie słońca, albo powielana już kilka razy historia z wymiotowaniem na buty ukochanego w kluczowym momencie. Ale mimo wszystko jest ciepły i nie nudzi. Dialogi między bohaterami są dowcipne (a nie sprośne), z resztą zarówno Duncan, jak i Anna sprawiają wrażenie inteligentnych ludzi, co w komediach romantycznych nie jest często spotykane. Podobała mi się odpowiedź Duncana na widok Anny opłakującej swoje zniszczone buty - "Włożysz do pralki i będzie cacy", albo jego zdziwienie, gdy dziewczyna ostrzega, by uważał na jej torbę od Louis'a Vuitton'a - "Co za dziwna osoba, nadawać torbie imię!".

Ponad półtorej godziny mija bardzo szybko i człowiek ma ochotę na więcej. Nie wiem, dlaczego ten obraz został tak słabo przyjęty przez krytyków. Do tego stopnia, że sam Goode zaczął się usprawiedliwiać, dlaczego przyjął rolę w tak słabej produkcji! Mi się podobało i z czystym sumieniem polecam na wiosenne wieczory.