Ksenia Basztowa "Wampir z przypadku"

Tucha kiedyś mi napisała, że była ciekawa tej książki. Przeczytałam ją dawno, a do tej pory nie umieściłam recenzji, powinnam się wstydzić!

"Wampir z przypadku" to lektura... co najmniej dziwna. Nawet za bardzo nie wiem, co właściwie mam tutaj napisać, bo moje uczucia w stosunku do niej są ambiwalentne. Gdy odłożyłam ją na półkę nie potrafiłam jednoznacznie określić o czym tak właściwie przeczytałam. Pamiętałam natomiast, że dobrych kilka razy uśmiechnęłam się do siebie, czytając zabawnie prowadzoną narrację, czy co poniektóre wypowiedzi bohaterów.

Na początku lektury poznajemy Andriuszę - budzi się po ciężkiej nocy z okropnym kacem i próbuje przypomnieć sobie, jakim cudem jego sufit w łazience nosi ślady brudnego obuwia oraz dlaczego jego kły są dziwnie długie i wyostrzone. W tym celu dzwoni po swojego wieloletniego kolegę i towarzysza niedoli, Wowkę, i przy pomocy kolejnych wysokoprocentowych napojów dochodzą do wniosku, że ktoś zamienił ich w wampiry. Ale nie są wcale silniejsi, nie mają ochoty pić ludzkiej krwi... czy to możliwe więc, że zostali półproduktami, zwykłymi "wampirzymi wypierdkami"?

Ta książka jest parodią opowieści o nieumarłych. Tutaj wampiry, nazywane często bezmózgimi kafarami, wszczynają bójki, tracą zęby, piją czystą, kłócą się o to, kto jest prawdziwym Drakulą i ogólnie stwarzają problemy. Dlaczego pojawiają się w świecie ludzi, czego chcą i jaki jest w tym wszystkim sens? To słodka tajemnica tej książki, ponieważ nic w niej nie zostało wyjaśnione. Cała ta historia przypomina bardziej coś na kształt absurdalnego snu jednego z bohaterów - krwiopijcy pojawiają się, znikają, wyjmują zza płaszcza kielich i kindżał i ot tak przemieniają Bogu ducha winnych przechodniów w równych sobie, by po chwili stwierdzić, że nie był to dobry pomysł... Jak tu się w tym wszystkim połapać?

Co działa na plus tej powieści, to przywołana długa historia Vlada Palownika i jej umiejętne wykorzystanie w tekście, ciekawy i wciągający (choć bardzo krótki) epilog i prolog (gdyby w tym samym stylu została napisana reszta książki!) i kilka zabawnych tekstów (chociażby o "syndromie agresywnego chodnika", czy o Yodzie ze Star Wars). Pozycja zdecydowanie na odprężenie, ale na pewno nie na jeden raz, bo trochę nuży. Basztowa wrzuciła do worka co popadnie, potrząsnęła, i stworzyła z tego absurdalną powieść - mieszankę wybuchową - oczywiście koniecznie zakrapianą nieśmiertelną rosyjską wódką.

Trzy na szynach, bo do tej książki na pewno już nie wrócę.