Katarzyna Bernika Miszczuk "Ja, anielica"

Recenzję podzieliłam na dwie części: recenzję formy zapoznania się z książką (audiobooka), jak i po prostu samej książki. Jeśli ktoś nie jest zainteresowany moimi wynurzeniami na temat audiobooków w pojęciu ogólnym, to szukajcie słowa 'książka' napisanego wersalikami. Od tego momentu zaczyna się recenzja właściwa. Jednakże szczerze polecam Wam lekturę całości i zapraszam do dyskusji w komentarzach, o której wspomnę jeszcze w tekście poniżej:

AUDIOBOOK

"Ja anielica" była dla mnie książką-wyzwaniem. O dziwo, nie ze względu na tematykę, a na formę, w jakiej się z nią zapoznawałam. Swój pierwszy i jedyny "audiobook" posiadałam w czasach przedszkolnych, na kasecie magnetofonowej. Była to opowieść o Karolci i magicznym koraliku. Słowo "audiobook" znalazło się w cudzysłowie nieprzypadkowo - tekst ten był czytany z podziałem na role, a raczej w tych współczesnych audiobookach mamy do czynienia z jednym narratorem. W każdym razie, co by się za bardzo nie rozpisywać - dawno temu lubiłam słuchać Karolci na kasecie, więc stwierdziłam, że warto zaryzykować i mieć z głowy swój pierwszy raz, co by nie pozostać do końca swych dni audiobookową dziewicą. Wybór padł na książkę Pani Miszczuk - pierwszą część miałam za sobą, mniej więcej wiedziałam czego się spodziewać, a poza tym audiobook daje niezłe pole do popisu. Dzięki niemu mogę stwierdzić, czy powieści się po prostu przyjemnie słucha - wtedy błędy stylistyczne, oraz brak nadania tekstowi płynności, będą łatwo wychwycone.

Zanim przejdę do recenzji, pozwólcie, że omówię samą techniczną stronę książki. Po przesłuchaniu pierwszego rozdziału odczucia miałam jak najbardziej pozytywne - lektorka (Anna Szawiel) miała bardzo przyjemny i dobrze dobrany głos, posiadała świetną dykcję i intonację. Czytała w odpowiednim tempie, tak, żeby wszystko zostało odpowiednio "przetrawione". Stwierdziłam więc, że z tą formą "czytania" na pewno się zaprzyjaźnię. Szczególnie, że dojazd do szkoły i ze szkoły zajmuje mi średnio 30 minut w jedną stronę.

Niestety, jak to bywa, kobieta zmienną jest. To, co jeszcze do niedawna mi się podobało, zaczęło mnie niemożebnie irytować - tembr głosu Pani Anny po kilku rozdziałach całkowicie mnie odrzucał. Po prostu, jak dla mnie, Wiktoria nie jest aż tak słodka i niewinna, a po tembrze głosu można było odnieść takie mylne wrażenie. Kolejnym minusem jest to, że lektorka czytała także dialogi mężczyzn. O ile na początku mi to kompletnie nie przeszkadzało, to potem wyobrażałam sobie Beletha, który przemawia do Wiktorii kobiecym głosem... Następna rzecz: interpretacja. Każda jedna osoba, która czyta książkę, interpretuje słowa bohaterów trochę inaczej, po swojemu. Gdy ktoś mi czyta tekst, to narzuca swoją interpretację, podczas gdy ja mam KOMPLETNIE inną wizję! I ostatni irytujący czynnik - słowo czytane tak niemiłosiernie się wleeeeeczeeeeee! Po przesłuchaniu 2 rozdziałów ciurkiem czułam się, jakbym przebiegła maraton albo zakuwała do kolokwium przez całą noc. Audiobooki kradną 90% mojej uwagi. Słuchając książki muszę być niesamowicie skupiona i myśleć TYLKO o fabule. Inaczej, po 2 minutach, przyłapuję się na tym, że nie zarejestrowałam ani jednego słowa. Jestem osobą straszliwie niecierpliwą i szybko nudzącą się, więc taka forma lektury jest kompletnie dla mnie nietrafiona. A szkoda, bo to dość spora oszczędność (i wykorzystanie do cna!) czasu.

Podsumowując: ja osobiście okropnie wymęczyłam się tą formą pochłaniania książek i jestem pewna, że już nigdy do niej nie wrócę. Chyba, że będą to pozycje naukowe, tudzież poradniki.

Czy Wy macie podobne odczucia? Lubicie audiobooki? Która wersja książki (audiobook, ebook, "normalna" papierowa) podoba Wam się najbardziej i dlaczego? Piszcie w komentarzach! 

KSIĄŻKA

Kiedy wszystko wydawało się już jak najbardziej w porządku - diabły diabłowały, anioły aniołowały, a Wiktoria Biankowska trwała w szczęśliwym związku ze swym ukochanym Piotrusiem (sic!), coś musiało się wydarzyć i przerwać tę harmonię. Nie od dzisiaj wiadomo, że diabły nie diabłują w dobrych celach, a i okazuje się, że anioły mają niecne zamiary. Wiktoria zrozpaczona po nagłej i niespodziewanej zdradzie swojego Piotrusia (Azazelu/Belecie, czemu JESZCZE nie udało wam się unicestwić tego irytującego chłopaka?! Ja za tę drobną usługę chętnie zapłacę!), przystaje na prośby Azazela i Beletha i postanawia spróbować stworzyć im skrzydła, które to uprawnią diabły do ponownego ubiegania się o status anioła w Arkadii. Cała trójka zjawia się w Niebie w najbardziej odpowiednim momencie - otóż okazuje się, że anioł Moroni ma niecny plan zostania nowym bogiem. Jak się pewnie domyślacie, Wiktoria i przyjaciele zostaną wepchnięci w wir konspiracji i knucia intryg, mających na celu zduszenie planu Moroniego w zarodku.

Wiktoria Biankowska jest dla mnie kobietą-zagadką. Jest ironiczna, racjonalna i energiczna, ale miłości to sobie wybrać nie umie... Jak już mówiłam podczas recenzowania pierwszej części - kto o zdrowych zmysłach przedłożyłby nudnego i ciapowatego Piotrka nad seksownego i tajemniczego diabła Beletha?! Zaczynam skłaniać się ku przekonaniu, że postać ziemskiego chłopaka została wprowadzona do książki na siłę, żeby romans między Wiktorią i Belethem był "bardziej dramatyczny i gorący".

W drugiej części zarówno główna bohaterka, jak i jej romantyczny diabeł spiłowali pazurki. Może nie na tyle, żeby dialogi zrobiły się całkowicie słodkie, a w ostatecznym rozrachunku mdłe i nijakie, jednak ilość docinków i poziom sarkazmu gwałtownie zmalały.

Pomysł na fabułę na szczęście nie wziął się z kosmosu i Pani Miszczuk udowodniła, że ma pomysł na całą trylogię. Niebo, jakie przedstawiła w swojej książce, wydaje się naprawdę świetnym miejscem (choć ja i tak wolę Niższą Arkadię). Rządzi się dość zabawnymi i niezwykle kreatywnymi prawami (guziki od pogody, gadające drzwi...). To naprawdę kawał dobrej roboty, Pani Katarzyno! Z niebiańskich mieszkańców mnie do gustu przypadły putta. Borys był niewyjęty! Poza tym cieszyłam się jak małe dziecko na ponowne spotkanie Śmierci, która w kolejnym tomie... albo nie będę zdradzać, przeczytajcie sami!

Nie wiem jak Wy, ale ja nie mogę się doczekać lektury "Ja, potępiona", mając w duchu nadzieję, że będzie przynajmniej na równym poziome z "Ja, diablicą".

Za dość "ugrzecznione" zachowanie Wiktorii i Beletha, tej książce daję tylko cztery.

Seria Ja, Diablica, to:

Ja, Diablica | Ja, Anielica

Egzemplarz recenzencki dostałam od księgarni internetowej Audeo.