Helen Fieldnig "Dziennik Bridget Jones"

Z serii lektur łatwych, lekkich i przyjemnych (tutaj ukłon w stronę kobiet) to jedna z najlepszych możliwych opcji, jeśli samemu się jest uroczą niezdarą, dokładnie taką jak bohaterka powieści Helen Fielding.

Kolejna z pozycji, która poniewiera się na maminej półce. Triumfalnie ją odnalazłam, gdyż wcześniej czytałam tylko drugą część. Lubię odmóżdżające lektury, szczególnie po wyciskających łzy filmach, czy programach o niepełnosprawnych, które czasem włącza moja rodzicielka. Ciekawe, że pisanie o recenzji o tego typu lekturach przychodzi mi tak łatwo, jak ich czytanie.

Bridget Jones. Prawie się z nią utożsamiam. Stwierdzam jednak, że mam trochę więcej ogłady w codziennym życiu. Nie jestem aż taka nieporadna i pechowa. I chwała Bogu, że nie mam tak tragicznych przyjaciół - mącących, niezdecydowanych i także przygłupich (ale przy tym pełnych empatii i dowcipu - trzeba im oddać tę sprawiedliwość). Muszę przyznać, że przez połowę książki głupie porady bliskich Bridget tak mnie nie denerwowały. Jednak druga połowa, te ciągłe powroty i rozstania Shazzer, czy Jude (zabijcie mnie, już nie pamiętam) z Podłym Richardem doprowadzały mnie do szału. Czy ktoś w normalnym, pozaksiążkowym życiu, też tak się kłócił i tyle razy zrywał ze swoim partnerem? Mam nadzieję, że nie, bo ja bym już pięćset razy ukręciła łeb takiemu osobnikowi, który zalewałby mnie jękami o swoim burzliwym związku, w którym żadna ze stron nie może się ostatecznie zdecydować. To samo z telefonami od matki. Ten schemat się powtarza!Zdaję sobie sprawę, że to ma być zabawne i w ogóle, ale co za dużo to nie zdrowo. Ile razy można odgrzewać ten sam dowcip? Za trzecim razem już zupełnie nie bawi. To co się dzieje dalej? Poszukiwania przez Jones tej jednej, jedynej miłości są mimo wszystko ujmujące. Nie można także zapominać, że nie jest ona klasyczną brzydulą z kompleksami - podoba się mężczyznom, lubią z nią flirtować. Sama jednak chyba nie do końca zdaje sobie z tego sprawę!

Bezsprzecznie w tej opowieści znajdzie się kilkadziesiąt zabawnych momentów i pewnie nie byłaby ona tak dręcząca, jako dodatek do codziennej kawy, nie jako lektura na jedno, dwa popołudnia. Ma swój urok. Patrząc, jak oceniłam "Nigdy w życiu", nie pozostaje mi nic innego, jak dać cztery mniej, gdyż "Dziennik (...)" bije tamtą powieść na głowę.