Bram Stoker- "Dracula"

Obiecywałam sobie już od pięciu (!) lat, że kupię i przeczytam "Draculę". Jednakże ciągle przybywały inne stosy książek, każda była bardziej interesująca i pewnie zapomniałabym na dłużej o tej pozycji, gdyby nie zbliżająca się wielkimi krokami matura. Jako że udało mi się przeforsować temat o wampirach na listę tych do prezentacji maturalnych, zaczęłam kompletować literaturę podmiotu. A jak podczas prezentacji nie wspomnieć o najsłynniejszej wampirycznej książce zaliczającej się do klasyki literatury?

"Dracula" to powieść epistolarna. Poznajemy więc historię hrabiego poprzez zapiski grupki przyjaciół mieszkającej w Anglii, która postanawia go zgładzić. By opracować plan, a potem go zrealizować, piszą listy, pamiętniki, telegramy i to one właśnie znajdują się w książce. Wiele osób ocenia historię Draculi jako lekturę ponadczasową i ja także zgodzę się z tym stwierdzeniem. Pierwszą jej część połyka się z wypiekami na twarzy. Jonathan Harker jedzie do Transylwanii, by sprzedać hrabi nieruchomość w Anglii i dopiero z czasem odkrywa, że jego klientem jest nieumarły. Zapiski w pamiętniku bohatera trzymają w napięciu do ostatniego słowa. A Hrabia pełznący po ścianie zamku, nienaturalnie odginając kończyny- to zarazem fascynujące i mrożące krew w żyłach wyobrażenie!

 "Widziałem jak palce rąk i stóp czepiają się kamieni, spomiędzy których czas wykruszył już całą zaprawę; w ten sposób, wykorzystując każdy występ i nierówność muru, hrabia posuwał się bardzo sprawnie w dół, zupełnie jak pełznąca po ścianie jaszczurka..." 

Niestety, im historia posuwa się dalej, tym jest nudniejsza, bez dobrze poprowadzonej akcji. Doktor Hellsing coraz bardziej irytuje swoim sposobem mówienia, stawiając czasownik na końcu zdania.

"Jak go znaleźć mamy? (...) Moi przyjaciele, to trudne i przerażające zadanie; skutki takie być mogą, że nawet najodważniejsze serce przed nimi struchleje. Bo jeśli nam nie uda się, wtedy pewne jest, że on nas zwycięży. Co z nami wtedy stanie się? (...) My podobni do niego staniemy się. Nocnymi monstrami będziemy (...)" 

Jestem człowiekiem cierpliwym i lubię postać tego mądrego doktora, ale cierpliwość ma pewne granice! Nie jestem w stanie przeczytać kilku stron tekstu o podobnej budowie bez krótkich przerw. Plus kobiety, jak to kobiety stereotypowe z tamtych czasów, są w świecie przedstawionym przez Stokera istotami kruchymi i bez wyrazu. Lucy Westenra jest delikatna, czarująca i piękna. Mina Harker, choć wykazuje się odwagą, ciągle troszczy się z przesadą o innych i obnaża swoje kochające i równie mocno cierpiące serce... Mnie się trochę od tej szlachetności robi niedobrze. Bohaterowie w książce nie przeżywają przemiany, nie kłócą się, są honorowi i zdecydowani do walki. Może mam dziwny gust, ale brak mi jakiegoś większego dramatu, niezgody, punktu zwrotnego w powieści. Albo mrożących krew w żyłach opisów, a tych doznałam tylko podczas wizyty Harkera w Transylwanii i misji grupy wampirzych łowców na cmentarzu. Czego więc z lektury "Draculi" się dowiedziałam? To nie jest klasyczna powieść grozy, przynajmniej nie dla mnie. To historia o bohaterze romantycznym, mogę się nawet posunąć do stwierdzenia - werterycznym, niepogodzonym z własnym losem (to można zauważyć szczególnie podczas ostatnich zdań wypowiadanych przez Minę). O potędze miłości, sile przyjaźni i pokonywaniu własnych lęków i uprzedzeń.

Polecam wszystkim, którzy lubią horrory, wampiry, czy chcą zapoznać się z klasyką. Reszcie chyba "Dracula" się nie spodoba.

4/6 (mimo, że jest to klasyka)