Ośmieliłam się kiedyś powiedzieć, że w Łodzi nic się nie dzieje - czyli Further & Beyond the Post-rock w Łodzi.

Tak, jak w tytule: Ośmieliłam się kiedyś powiedzieć, że w Łodzi nic się nie dzieje, że jest to koncertowa pustynia i w ogóle nie warto wychodzić z domu na wieczór - "Bo owszem, mamy Atlas Arenę, którą gwiazdy wielkiego formatu odwiedzają średnio 2-4 razy w roku, ale zero ciekawych, wysmakowanych i dość elitarnych klubów z ponadprzeciętnymi zespołami". Potem poznałam działalność młodego i rządnego porządnego ukulturalnienia łodzian Bhaarta i zrobiło mi się głupio. Zaczął on zapraszać do ciasnych, klimatycznych, typowo łódzkich klubów zespoły, które porażają swoją świeżością i energią. A ja, jako typowy przedstawiciel rasy późnowieczornych kanapowców, straciłam wymówkę i zaczęłam wychodzić z domu po godzinie 20. 

Tym razem "przywiało mnie" na drugą część festiwalu (a może raczej serię koncertów?) "Good Warning: Further & Beyond the Post-rock cz. II", który odbywał się 29 kwietnia. Na moją decyzję o pójściu złożyły się trzy rzeczy - Good Warning! samo w sobie, które gwarantuje dobrą zabawę i nietuzinkowych ludzi, miejsce: klub DOM na Piotrkowskiej 138/140, w którym jeszcze nie miałam okazji gościć, a który kusił swoim położeniem oraz oczywiście sami artyści - nikogo wcześniej nie znałam, a nagrania udostępnione na youtube zaostrzyły mi apetyt na więcej.

Jak zwykle, nie obliczając odpowiednio czasu (co w Łodzi zdarza mi się nagminnie, bo sądzę, że z mojego domu jest wszędzie blisko, a mpk nigdy nie zawodzi, pff) w klubie DOM zjawiłam się prawie w ostatniej chwili. Zapomniałam bowiem, że to nie warszawska Stodoła, a Goodwarningowe koncerty przeważnie zaczynają się o wyznaczonej wcześniej godzinie. I tak, na scenę wkroczyli Mouga. I teraz mała dygresja, jeśli pozwolicie: Już słuchając ich na youtube miałam przyjemne łaskotanie w brzuchu, a kiedy dowiedziałam się skąd pochodzą... no cóż, moja szczęka nadal wypomina mi niespodziewane spotkanie trzeciego stopnia z podłogą. O dziwo, panowie z Mougi są Polakami! Grają dość skocznie i agresywnie, śpiewają po angielsku... Nawet ich wygląd przywodzi mi na myśl jakiś band zza oceanu. Czy to źle? Wręcz przeciwnie, dla mnie to wspaniała odskocznia od typowego "polskiego rocka".

Wróćmy jednak na ziemię, do DOMU i do Mougi występującej na scenie. Wskoczyli na podeścik tak szybko, że ledwo udało mi się zarejestrować, że koncert już się zaczął. Zespół zaczął mówiąc kolokwialnie "z grubej rury" i ta dobra passa wraz z siłą i młodzieńczym entuzjazmem ich nie opuściła do ostatniej sekundy występu. Wokalista krzyczał, wyginał się, tańczył i rozmawiał z dość... niemrawym tłumem. Kazał skakać - oni stali. Kazał krzyczeć - oni udawali, że zapomnieli wziąć języków z domów. Cóż, lepsza nie byłam, ale stwierdziłam, że do 23:30 jest trochę czasu, a jeszcze zdążę zrobić z siebie kompletnego świra - lepiej później, wtedy będzie się lepiej wracać do domu. W tempie co najmniej przyspieszonym. 

Z perspektywy czasu trochę żałuję swojej decyzji, bo chłopcy byli nastawieni do nas w sposób szalenie pozytywny - perkusista stroił miny, basista demonstrował wytrzymałość swoich spodni (musiały być z dobrego materiału, skoro nie rozwaliły się po trzecim bardzo szerokim rozkroku i wymachiwaniach nogami) - i to właśnie, moi kochani, rockiem się nazywa. Po co komu jakieś smęty, które ostro grają, a nie potrafią bawić się w rytm własnej muzyki? No właśnie. Mouga grają dobrą muzykę i robią dobre show. Szkoda, że takim bandom zawsze się "dostaje".  

Następne kilka minut przerwy, podczas których The Elijah instalowali się na scenie, upłynęło mnie i koledze na kontemplacji szalenie ciekawego zjawiska. Oto, dosłownie kilka stóp przed nami, pojawił się Jezus. No jak Boga kocham (efekt zamierzony), stał tam sobie smętnie, w podartych legginsach, obszernej koszulce Adidasa i z czapką z pomponem na głowie. Widok co najmniej groteskowy, ale za to jak zajmujący! To była ta jedna z niewielu chwil, w których potrafiłam zapomnieć, że mam dwukielichową nerkę, która często domaga się opróżnienia. Potrzebowałam dłuższej chwili, żeby się otrząsnąć i poznać w jego osobie nie kogo innego, tylko wokalistę następnego zespołu... 

O ile Mouga próbowali nawiązać z publicznością jakikolwiek bliższy kontakt, o tyle The Elijah skupili się tylko i wyłącznie na warstwie czysto koncertowej. Nie było to jednak jakimś wielkim niedopatrzeniem z ich strony, gdyż muzyka, którą grają, broni się sama. Jest to taki typ sztuki, którego raczej nie powinno się przerywać. Zespół wykonuje bardzo eklektyczną, ale również niesamowicie klimatyczną i melodyjną muzykę. Dźwięki będące swoistą bazą dla ich twórczości koją i zapraszają do zamknięcia oczu i delektowania się chwilą. Cała ta "bezpieczna" otoczka jest tylko pretekstem do mocniejszych wstawek, w których bryluje nie kto inny, jak mój Jezus w Czapce (próby poznania prawdziwych personaliów Jezusa spaliły na panewce). Jego morderczo-krzykliwe zapędy koi bardzo młodzieńczy i świeży głos urokliwego Faceta w Czerwonej Koszuli. Nie muszę chyba opisywać Wam ze szczególną dokładnością co też może czuć człowiek, gdy słucha takiej bomby emocjonalnej na żywo? Ja czułam wszystko - od przyjemnych ciarek na plecach i wszechogarniającego szczęścia, po gryzącą depresję i chęć rozbeczenia się na środku sali. Tego nie da się opisać - to trzeba poczuć. Po tym jak The Elijah zeszli ze sceny, poczułam małe ukłucie zawodu, że nie wrócili na bis. Miałam ochotę na więcej - nic dziwnego więc, że gdy wróciłam do domu, natychmiast odpaliłam sobie "I, Destroyed" do snu - możliwe, że już wiem, co czują narkomani w początkowym stadium uzależnienia. 

Po drugim koncercie moje nerki domagały się wizyty w pewnym miejscu. Żeby dojść do toalety, musiałam z niesamowitą precyzją omijać rzucane mi pod nogi przeszkody w postaci piszczących psychofanek, które zapragnęły podpisów na cyckach i rękach. Szczerze mówiąc, żeby zamknąć loterię podpisywanych części ciała, rozważałam poproszenie o podpis na moim czole, ale potem stwierdziłam, że nabawię się jeszcze jakichś dziwnych zmarszczek i koniec końców nie stanęłam twarzą w twarz z Jezusem w Czapce. Zamiast tego, oślepiona lampami błyskowymi licznych aparatów i zmuszona do przeczołgania się koło nóg wokalisty kolejnego zespołu, który tego dnia gościł w DOM-u, dotarłam do toalety. 

Closure in Moscow byli niekwestionowaną gwiazdą wieczoru (pod względem "ruszenia z miejsca" marmurowych słuchaczy, bo jeśli chodzi o dorobek muzyczny, to The Elijah przebili ich niemalże dwukrotnie) - widać to było chociaż po ilości osób kłębiących się przy scenie, ale również po energii jaką dawał z siebie zespół (wokalista nieźle machał łapami!) i kontakcie, jaki łapał z publiką. Chłopcy nie stronili od zabawy - kazali nam krzyczeć, wskazywali ludzi, którzy mieli zrobić kilka dziwnych ruchów podczas trwania piosenki... Ja znalazłam się tuż przy scenie i powiem Wam jedno - kto tam stał i nie skakał, ten był wiśnia. Było delikatne pogo, było wskakiwanie na scenę i darcie się do mikrofonu, było trochę potu i bólu w mięśniach, a przede wszystkim: BYŁO WARTO. Closure in Moscow nie są wybitni, trochę zalatują pop-rockiem (pewnie ze względu na brzmienie wokalu), ale słucha się ich bardzo przyjemnie, a jeszcze przyjemniej się skacze do rytmu ich muzyki. 

Kończąc moją przydługą relację, muszę powiedzieć, że Good Warning! stało się, jak dla mnie, gwarancją dobrej zabawy, na którą nie szkoda mi ani jednego grosza z ceny biletu. Co więcej, na taki event mogę iść w ciemno - i tak zawsze znajdę tam coś dla siebie. Kto jest z Łodzi i lubi rocka, a jeszcze nie miał okazji uczestniczyć w jakimkolwiek evencie GW!, to niech się wstydzi i to nadrobi. Żałować raczej nie będzie.

Do posłuchania:

Mouga

The Elijah

Closure in Moscow

______________________

zdjęcia pochodzą z tumblra Gosiaisforever