Melissa de la Cruz "Zapach spalonych kwiatów"

„Zapach spalonych kwiatów” to kolejna książka, którą kupiłam za 1/3 ceny w księgarni w Augustowie. Zrażona kiepskim „Pożeraczem snów” zaczęłam się zastanawiać, czy jest sens w ogóle tę książkę czytać, bo pewnie znów przyniesie mi niemałe rozczarowanie. I przyniosła. Ale dość pozytywne!

North Hampton jest „miasteczkiem na końcu świata”. Niewiele osób o nim słyszało, jeszcze mniej wie, gdzie może je znaleźć. To właśnie w nim spotykamy się z na pozór zwykłymi kobietami: matką – Joanną i jej dwoma córkami – Freyą i Ingrid. Wydaje się, że dotykają je tylko i wyłącznie kłopoty zwykłych śmiertelników – Joanna ubolewa nad swoją przemijającą urodą, Freya czuje pociąg do brata narzeczonego, a Ingrid robi wszystko, by utrzymać miejską bibliotekę. Tak naprawdę te trzy niezależne i dzielne kobiety borykają się z o wiele większym problemem – są czarownicami, ale nie mogą używać swojej magii…

Panią Melissę znałam już z pierwszej części sagi o „Błękitnokrwistych”, więc byłam przygotowana na odrobinę infantylną narrację i wciskanie nazw marek na każdej stronie. Nie wiem, czy była to wina wyrobienia sobie pióra, czy celowania w trochę inną grupę wiekową, ale książkowe opisy były na odpowiednim poziomie, a Ingrid i Freya zamiast chodzić na zakupy uprawiały białą magię.

Fabuła „Zapachu spalonych kwiatów” nie wciągnęła mnie od pierwszej strony, ale też nie zniechęciła (za to moja przyjaciółka odłożyła tę książkę dobrnąwszy zaledwie do 4 rozdziału…). W całej powieści najcięższy jest początek, gdy okazuje się, że Freya nie posiada wad, ma idealne krągłości i tak w ogóle to w konkursie na najpiękniejszą dziewczynę zgarnia pierwsze 20 miejsc. Wystarczy jednak przetrwać pierwsze niedoskonałości i dokopać się do wnętrza, by odkryć, że nie jest tak źle, jak się zapowiadało.

Ta powieść to połączenie romansu, kryminału, thrillera i powieści obyczajowej. Pomysł na fabułę autorka zaczerpnęła także z mitologii nordyckiej, więc informuję wszystkie fanki Lokiego, że książkę nadal można zakupić w wielu księgarniach (teraz możecie biec, ale powolutku!).

Ingird, Freya i Joanna to postaci o bardzo ciekawej historii (kłania się Salem!). Niekwestionowanym plusem jest to, że brakuje im tej wszędobylskiej płytkości, która dosłownie wylewa się wiadrami ze współczesnych książek paranormalnych. Zamiast tego każda z nich posiada ciekawe moce i niecodziennych pupili. A jednak jest tutaj coś, co zgrzyta. Nie wiem, może to tylko moja pomroczność jasna, ale wydaje mi się, że wszystkie trzy kobiety wyszły na kartkach tej książki tak… papierowo. Niby czują i kochają, niby czymś tam się przejmują, ale ja mam wrażenie, że widzę je w swoim umyśle w takiej ostrości, jak krótkowidz bez okularów (którym, w istocie, jestem). 

Kolejny minus to ilość magii w magii – pierwszy tom (a czytałam, że będą kolejne) ociera się bardziej o powieść obyczajową, niż naszpikowaną czarami fantastykę. Moja ulubiona technika suspensu, o której autorka nie zapomniała na końcu powieści, wzmogła moją niepohamowaną ochotę na jakąś małą bitwę, walkę dobra ze złem. Szkoda, że bardzo tego brakuje w książce otwierającej!

Podsumowując, nie mogę pozbyć się wrażenia, że Melissa de la Cruz dopiero w trakcie pisania tej książki wymyślała co będzie dalej. A to niestety bardzo źle wpływa na treść… Niemniej jednak apetyt rósł mi w miarę czytania i naprawdę nieźle bawiłam się przy lekturze. Czekam na kolejne tomy i przyjmuję powieść na moją półkę (a nie pozbywam się ze wstrętem ;) ). 

Cztery.