Aneta Jadowska "Złodziej dusz"

Stało się. "Złodziej dusz" sprawił, że po raz pierwszy zatrzęsłam portkami ze strachu, że posądzicie mnie o szastanie najwyższymi ocenami na prawo i lewo. W poprzednim poście składałam hołd twórczości Carriger i "Bezduszną" ochrzciłam książką dla mnie idealną. Co powiecie na kolejną, podobną ceremonię?

"Zbyt długo pracuję w policji, by wierzyć w świętych. Nawet Mikołaj ma na koncie co najmniej włamania do domów. Kto wie, czemu naprawdę chce te wszystkie dzieciaki sadzać na kolanie..."

Dora to wiedźma z iście szatańskim temperamentem i rudą czupryną (a nie od dzisiaj wiadomo, że rude to wredne - popatrzcie na mnie!). Na co dzień pracuje w toruńskiej policji i chwyta kryminalistów, a po godzinach wędruje do Szatańskiego Pierwiosnka (klubu dla wszystkich magicznych stworzeń) na kieliszek drinka z sokiem kaktusowym i... przygodę na jedną noc, co by naładować swoje wiedźmie akumulatory. Gdy Dora Wilk nie rozwiązuje kolejnej zagadki kryminalnej i nie gości w swoim łóżku jakiegoś przystojnego faceta, spędza czas z dwoma zupełnie różnymi od siebie mężczyznami - aniołem Joshuą i diabłem Mironem. Nikt z tej trójki nie spodziewa się, że w krótkim czasie zostaną poddani wielu próbom, by udowodnić sobie nawzajem swoją przyjaźń i oddanie. A tak zupełnie przy okazji, co by się nie zrobiło za patetycznie i nudno, "nieświęta trójca" będzie próbować rozwiązać magiczną zagadkę kryminalną, od której zależy życie wielu istot magicznych, skopie parę tyłków i przodków, nawrzeszczy na siebie, a w międzyczasie wprawi się w headbanging'u słuchając dzieł Metalliki.

Znowu się zakochałam! Książka Anety Jadowskiej jest dla mnie spełnieniem prawie wszystkich literackich marzeń. Jest wredna bohaterka? Jest, a do tego ruda! Jest przystojny nieobliczalny, czasem tajemniczy, ale i dowcipny facet? Są nawet dwaj! Czy w książce występuje magia? Tak, główna bohaterka jest wiedźmą. Czy w powieści mamy do czynienia z innymi magicznymi istotami? Phi, z całym wachlarzem osobliwości, których często nie znajdziemy w innych paranormalach (szyszymory, cyklopy, szamani itd.)! Znalazło się nawet miejsce na króciutki wątek homoseksualny!

Arcytrafne i dobrze skonstruowane opisy oraz sama sucho spisana historia nie wystarczą, by książka bez zbędnych popchnięć weszła na piedestał. Aneta Jadowska dobrze o tym wiedziała, więc stworzyła tabun przeciekawych i przeróżnych portretów psychologicznych dla bohaterów swojej książki. Mamy tutaj wredną wiedźmę, która czasem okazuje swe ludzkie (i mniej agresywne) oblicze, mamy delikatnego anioła, który potrafi pokazać pazurki, mamy diabła, który pod swoją powłoką płytkiego faceta kryje bogate wnętrze... A oprócz tego? Depresyjnego detektywa, który kiedyś miał narkotykowy problem, kilku bezmózgich osiłków z mrożącymi krew w żyłach, bądź bardzo wstydliwymi sekretami, które Dora raz po raz odkrywa, seryjnego mordercę z szokującym motywem, bufonowatego władcę Nieba i wielu, wielu innych, mniej lub bardziej oryginalnych.

Powieść pisana jest lekko ironicznym i zjadliwym językiem, a większość dialogów powala na łopatki, takie są zabawne! Narratorką jest oczywiście Dora, gwiazda tej powieści, z którą mogłabym się bez wątpienia zaprzyjaźnić. Czasem rzuci mięchem, czasem wzruszy się jak nastolatka, a najczęściej wychodzi z niej równa babka, tak po prostu! Narracja płynie bez większych zgrzytów, opisy interesują, zamiast nudzić, a każda przewrócona kartka wzmaga chęć na kolejne dwie.

I tutaj moje ostrzeżenie: Mili Państwo, ta powieść jest jak narkotyk! Jeśli obawiacie się o swoje zdrowie psychiczne i fizyczne (bo książka autentycznie GRYZIE - sumienie - jak się ją odkłada na bok i próbuje robić coś innego. Jeśli w trakcie przerwy od czytania będziecie słyszeć szmery, nawoływania, warknięcia i tupanie, to nie idźcie do psychiatry - źródłem tych wyimaginowanych dźwięków jest "Złodziej dusz"!), to nie sięgajcie po tę pozycję, bo Was zaczaruje i porwie do swojego świata. I nie odda, póki nie przewrócicie ostatniej strony. 

Z powieścią urban fantasy dobrze się współpracuje i bardzo miło się ją odbiera. Da się ją plastycznie przenieść w naszej wyobraźni do realiów miasta, w którym mieszkamy. Możemy sobie także z zegarmistrzowską precyzją wyobrazić, że któraś scena z czytanej przez nas książki dzieje się tuż pod naszym blokiem. Jadowska tylko spotęgowała moją chęć do zabawy z wyobraźnią, gdyż w bardzo sprytny sposób połączyła w jedno dwa równoległe światy - zwykły i magiczny.

„I tak dobrze, że nie było z nami Joshui… Ona jedna, a ich dwóch, Ikea nie przewidziała tego scenariusza, projektując meble.”

Po takim peanie pochwalnym chyba nikogo nie zdziwi fakt, że o fabule mogę pisać w samych superlatywach i chyba nie ma sensu po raz któryś tam z rzędu powtarzać takich epitetów, jak "wspaniały", "cudowny", "niesamowity". A poza tym nie da się rozłożyć tej historii na części pierwsze i analizować, nie psując Wam przy tym przyjemności z ewentualnej lektury.

Na koniec chcę rozwiać pewne wątpliwości, jeśli chodzi o główną tematykę tej powieści. Opis z tyłu okładki jest mało zachęcający i stwarza iluzję, że fabuła opiera się głównie na trójkącie i romansie między aniołem, diabłem i czarownicą (dlatego mimo wielu pochlebnych opinii nie chciałam kupić tej pozycji przez bardzo długi czas i zrobiłam to tylko dlatego, że spodobała mi się reklama i tematyka części drugiej). Jest to bardzo miły dodatek do książki, jednak historia skupia się przede wszystkim na wątku kryminalnym i społeczności Torunia oraz Thornu. W międzyczasie nie brakuje oczywiście sugestywnych opisów, ale są one dobrane odpowiednio do sytuacji i nie wysuwają się na pierwszy plan.

Złodziej dusz skradł także i moją... Zupełnie bez pytania! Sześć.

Seria o Dorze Wilk to:

Złodziej dusz | Bogowie muszą być szaleni

________________________________
Zdjęcia pochodzą z: 1 2 3