Gail Carriger "Bezduszna"

"Bezduszną" zakupiłam dobre pół roku temu i od tego czasu nie miałam czasu jej przeczytać. A w pełni zdawałam sobie sprawę z tego, co też zastanę w środku. Uwierzycie? Ja sama mam trudności...

Napiszę z grubej rury (i zapewne po tym akapicie wszyscy ci, którzy czytają recenzje tylko dla jednozdaniowej opinii, zakończą lekturę. Ale trudno!) "Bezduszna" jest książką jak dla mnie IDEALNĄ. Tak, nie boję się użyć tego słowa. Mogę ją postawić na równi (no, prawie, gdyż dzielą ją dosłownie milimetry) z cyklem "Nocarz" Magdaleny Kozak. To jest książka, której każda jedna składowa znajduje się w obszarze moich zainteresowań. Jest steampunk, który uwielbiam. Są wilkołaki i wampiry, duchy (mam nadzieję, że w kolejnych częściach jakiegoś poznamy), romans na poziomie, homoseksualiści, wiktoriańska Anglia, przepiękne stroje, przepych... Zakochałam się!

Pewnego okropnego popołudnia (na przyjęciu nie podano nic do jedzenia!) Alexia Tarabotti, w samym środku poszukiwań ciasta kajmakowego, zostaje zaatakowana przez wampira. Wampir, napatoczywszy się w najmniej odpowiedniej chwili, nie ma pojęcia, że owa stara panna nie jest taka zupełnie bezbronna - uzbrojona jest w śmiercionośną parasolkę i... nie ma duszy. Przez morderstwo w obronie własnej Alexia ściąga na siebie niemałe podejrzenia. W ostatnich dniach zaczęły ginąć różne magiczne stworzenia, a inne pojawiać się, nieprzygotowane do egzystencji, kompletnie znienacka. Lord Maccon, typ wielce gburowaty, wredny i niesamowicie urodziwy, z rozkazu królowej Wiktorii postanawia poprowadzić owe śledztwo z małą pomocą głównej zainteresowanej (co by oczyścić ją z nieoficjalnych zarzutów i dać pole do popisu). Czy znajdą odpowiedzialnego za zniknięcia i nadprodukcję nadnaturalnych?

Zacznę od bohaterów. Zarówno Alexia, jak i Lord Conall Maccon wiedzą czego chcą i nie dadzą sobie w kaszę dmuchać. Często bywają wredni, porywczy i mówią, co im ślina na język przyniesie. Panna Tarabotti mimo swojej niewyparzonej buzi stara się zachowywać pozory damy z klasą, a Lord, wilkołak alfa, chociaż powinien świecić przykładem, często daje upust swojemu niezłemu temperamencikowi. Ona posiada włoskie korzenie, on - szkockie. Trudno o bardziej dobraną parę! 

Nie sposób nie wspomnieć o rodzinie Alexii - stanowi dla niej genialną przeciwwagę i sprawia wrażenie kompletnie załamanej poczynaniami swojej czarnej owcy rodziny - dalej niezamężnej, z brzydkim nosem, oliwkową cerą, męską inteligencją i bezpośredniością. 

Lord Akeldama, wampir-gej, to kolejny przykład świetnie wykreowanego bohatera. Daje się poznać jako stereotypowy homoseksualista - chodzi w kolorowych, pastelowych ubraniach, maluje się, kocha ploteczki... A potem pokazuje pazurki i udowadnia, że wygląd to tylko dodatek do wnętrza człowieka. 

Romans w "Bezdusznej" mnie zachwycił i pochłonął bez reszty. Nie dostałam tu mdłej, za bardzo cukierkowej papki, gdzie dwoje nastolatków po 500 stronach powieści w końcu się całuje. Tutaj jest miejsce na coś doroślejszego - wolnego od plastiku i nachalności, szczycącego się prawdziwą, wyczuwalną w powietrzu chemią. Pojawiają się sceny seksu (tudzież gry wstępnej) i są pisane z odpowiednią dozą smaku i wyczucia. Widać w nich prawdziwy kunszt literacki, bo opisać sceny miłości naprawdę nie jest łatwo (pisarzom zazwyczaj wychodzi bajka na dobranoc albo pornografia - którą w rezultacie zamieniają na tę pierwszą opcję, bo w książce przecież nie wypada...).

Kolejna mocna strona tej pozycji to język i dialogi. Narracja jest lekko sarkastyczna, złośliwa, a już na pewno inteligentna i na poziomie. Dialogi są stylizowane na starodawny, dworski język. Całość czyta się zaskakująco szybko, lekko (dosłownie jak po maśle!), a niektóre fragmenty i po kilka razy (co by przestać się śmiać), gdyż narracja utrzymana jest w zabawnym tonie. Książka nie jest wymagająca ani wielce inteligentna, jest po prostu najczystszą rozrywką w przegenialnym wydaniu. 

Fabuła jest niespecjalnie odkrywcza, Carriger bazuje na bezpiecznych schematach dodając trochę od siebie. Mimo to historia wciąga od pierwszej strony i nie ma się tego wrażenia, że "już to kiedyś czytałem". Autorka ukręciła coś z niczego, tchnęła nowe życie w starą śpiewkę o romansie i zagadce kryminalnej w nadnaturalnym świecie. Do tego książki NIE DA się odłożyć. Są takie pozycje, które czyta się z ciekawością, ale gdy przychodzi czas na coś ważniejszego - odkłada się bez żalu i zapomina. "Bezduszna" tupie, parska i wrzeszczy, że mamy do niej wrócić i doczytać. I spróbujcie tego nie zrobić, to Alexia odgryzie wam głowę przy samej szyi... 

Chciałam jeszcze dodać, że mój luby był świadkiem ciekawego zjawiska - oto, w tym samym przedziale, jechała z nim kobieta (na oko 60-70 lat), która właśnie połykała tę książkę. Widać "Bezduszna" kradnie serca ludziom w każdym wieku!

Stawiam szóstkę i będę jeszcze nie raz wracać do przygód Alexii. Z resztą na półce czekają na mnie kolejne tomy... 

Jeśli czytacie mangę i lubicie tę serię, to mam dla Was przewspaniałą wiadomość - w marcu zeszłego roku wyszedł tom pierwszy, w tym roku zapowiadany jest już tom trzeci. Ciekawe, czy kiedykolwiek doczekamy się ich tłumaczenia i wydania w Polsce :)