Olga Gromyko "Zawód: Wiedźma część 2"

Gdzie mag nie może... tam magiczkę pośle! 

Po dosłownie pochłoniętej pierwszej części „Wiedźmy” natychmiast zabrałam się za drugą. Przygody magiczki w tej powieści były niemniej mrożące krew w żyłach, niemniej śmieszne i jeszcze bardziej rzucające cień na kompetencje jej mentora. W.Redna zaczyna być naprawdę potężna i niebezpieczna. Tym razem spotyka swojego starego przyjaciela – trolla Wala i bierze udział w Turnieju Łuczniczym, na który przybywa… władca Dogewy we własnej osobie! Niestety Len, jak to Len, jak zwykle nie mówi wiedźmie całej prawdy i ze znanych tylko sobie pobudek chce za wszelką cenę zdobyć główną nagrodę zawodów – wyszczerbiony miecz z kretyńskim kamieniem (jak podsumowała ten kawałek żelaza Wolha). Niestety pod koniec potyczek zawodników ową nieciekawą zdobycz porywa sprzed nosa wampira bliżej niezidentyfikowany mag. Wolha dowiaduje się, że przez swoje skandaliczne zachowanie (chociaż przecież nic nie zrobiła!) została wydalona ze szkoły. Ruszają więc w trójkę w pościg za kimś, kogo zupełnie nie znają, by odzyskać coś, co przynajmniej dla dwójki z nich jest zupełnie bezwartościowe. Oczywiście, nie raz, nie dwa, ocierają się o śmierć.

W tej części zachwycił mnie…język trolli. A raczej ich przekleństwa. Przymiotnik nacechowany bluźnierstwem – „ghyrowy” - zapadł mi głęboko w pamięć i nawet sama zaczęłam go używać, gdy przez przypadek uderzyłam swoją stopą o łóżko.

Wolha z czasem staje się bardziej kobieca– dba o siebie, jeszcze bardziej pociąga mężczyzn, chociaż zależy jej tylko na jednym. Na kim? Chyba nietrudno się domyślić tym, którzy pochłonęli część pierwszą. Ten związek może się jednak w kolejnych częściach okazać bardzo trudny – Len bowiem, jak zwykle, ukrywa mroczny sekret. Podobał mi się również fakt, że w końcu w tej powieści wampir stał się wampirem i zrobił użytek ze swoich kłów. A już straciłam nadzieję!

Gdzie wiedźmy tam i… smoki! Redna upodobała sobie jednego, który rezyduje za jej szkołą. Osobnik ten nazywa się Wark i opowiada jej różne zabawne historie, czasem nawet kołysząc do snu. A gdy na horyzoncie pojawi się jakiś chuderlawy rycerzyk w hełmie zrobionym ze starego kociołka, Wark gwarantuje wiedźmie kupę zabawy udając słabeusza, którego można zabić jednym dźgnięciem wyginającego się mieczyka.

Język Olgi Gromyko nadal jest bardzo przystępny, niezwykle zabawny i oryginalny. We współczesnych powieściach podobnego można ze świecą szukać – zazwyczaj główna bohaterka pretendująca do roli ironicznej dziewoi zamiast razić błyskotliwą inteligencją (jak Wolha Redna) poraża bezdenną głupotą…

Słowem podsumowania: Polecam „Zawód: Wiedźma” tym wszystkim, którzy pragną dobrej rozrywki i inteligentnych wtrętów słownych w powieści. Znajdzie się w niej miejsce na czary, romans, zabawne sytuacje, walki wręcz w bagnie z zombi i wiele, wiele innych. Gwarantowana rozrywka na nudne wieczory.

Szóstka.

Czekam z niecierpliwością na kolejne części, które jutro dowiezie mi mój tata, który w końcu dostał urlop i może dołączyć do wygrzewającej się już tydzień na słonku rodziny.

_____________

Chciałabym też przyłączyć się do uczczenia jakoś dorobku Amy Winehouse. Jej płyt zaczęłam słuchać jakieś dwa lata temu, wróciłam do nich dwa miesiące temu, kiedy dowiedziałam się, że odwiedza nasz kraj... Szkoda tak pięknego głosu.

Seria Zawód: Wiedźma to:

Zawód: Wiedźma część pierwsza |  Zawód: Wiedźma część druga | Wiedźma Opiekunka część pierwsza |  Wiedźma Opiekunka część druga | Wiedźma Naczelna